"Iedereen draagt zijn steentje bij, dus ook ik wil fors gaan snijden in mijn kledingstapel”, zegt Tanja. Zuchtend kijkt ze naar de enorme hoeveelheid kleding in haar kamer. “Hij zal gehalveerd moet worden. Niks aan te doen.”
Tanja streeft naar een reductie van 70% in 2030. “Ik heb dit echt veel te lang uitgesteld. Ik heb lang geloofd in het sprookje dat het ook zonder kon. Dat het wachten was op innovatie, zodat ik m’n kledingstapel gewoon lekker kon blijven uitbreiden als er weer ergens sale was. Maar de ongemakkelijke waarheid is dat het gewoon niet mogelijk is.” Vastberaden kijkt Tanja naar de hompen kleren om haar heen. “Daarom kijk ik nu naar duurzame alternatieven. Twee kledingstukken voor één onesie bijvoorbeeld.”
“Op een gegeven moment besefte ik: ik heb gewoon echt een te klein huis voor het aantal kledingstukken dat hier wordt gehouden. Je kan wel zeggen dat hier sprake is van intensieve kledinghouderij.” Tanja zucht. “Ik weet dat ik zelf dit allemaal bij elkaar verzameld heb, maar wisten jullie dat hier dus ook een enorme lobby van de kledingbranche achter zit? Die bedrijven hebben er gewoon belang bij dat de situatie blijft zoals die nu is. Maar nu is het zover: halveren die hap. Ik meen het.”
Tanja’s partner begrijpt de weerstand wel. “Zo’n afbouw krijg je niet voor elkaar van de ene op de andere dag. Maar ja, er moet íets gebeuren.”
