Partij tegen de Burger – Geen kinderen met een toekomst

Als kind van zes moest ik eens naar de winkel tegenover een huis waar een familie van halve indo’s woonde met kinderen van mijn leeftijd. De eerste toeristen. Ik dacht voor de lol moet ik eens aanbellen. Ik bleef echter op de stoep staan en keek alleen, en ik voelde even voor de gordijnen zich licht bewogen dat ze me zagen. Ze hadden me in de gaten. Ik wist al dat het eigenlijk niet kon en de ouders wellicht niet open zouden doen zodat ik voor schut zou staan als ik op de bel drukte. En dán weglopen zou me een crimineel maken. Ik voelde ook dat ze een astrale, geleiachtige sfeer van seks om zich heen hadden die de reden was van hun privacy. Idealisten. Een gemengd huwelijk, de vrouw Nederlands. Veel later zei een van de kinderen nadat hij me op kwam zoeken en langzaamaan zelfs achter mijn rug een intrigant werd in mijn familie (die zich langzaamaan steeds verder tegen me keerde) dat ik er heel gedeprimeerd uitzag, dat was die ene keer dat hij me had gezien in de afgunstige roddelkliek van zijn multiculturele gezin.