De vierjarige Boris heeft een duidelijke levensvisie: hij kiest bewust voor een traditionele rolverdeling binnen het gezin. Terwijl andere kinderen zich uitsloven met zelf eten en aankleden, blijft de vierjarige kleuter trouw aan zijn klassieke waarden. “Dat is duh natuur!!”, schreeuwt Boris, terwijl hij zich laat voeren met een banaan die hij zelf heeft uitgekozen, maar weigert vast te houden.
Zijn moeder Tessa bevestigt dat Boris een radicale omslag heeft gemaakt in zijn tweede levensjaar. “Vroeger stopte hij nog wel eens zijn speen zelf in zijn mond. Maar nu? Ho maar. Hij ligt gewoon in zijn bed te huilen tot wij zijn speen erin stoppen. Ook als dat ding gewoon naast hem in bed ligt. Boris gelooft nou eenmaal in een samenleving waarin ouders compleet voor hun kinderen zorgen. Dat is volgens Boris de natuur.”
Volgens Boris’ vader Joost is het geen fase, maar een diepgewortelde levensovertuiging. “Waar andere kinderen leren hoe ze met een lepel moeten eten, vindt Boris het veel belangrijker om traditionele waarden als zorg en afhankelijkheid te cultiveren. En dus zit hij in zijn Stokke-stoel en kijkt hij hoe wij alles maar dan ook alles voor hem doen.”
Critici beweren dat Boris’ keuzes achterhaald zijn en leiden tot blijvende onzelfstandigheid, maar zijn ouders kijken er anders naar. “Als een tradwife ervoor kiest om een jaren ‘50-relatie te hebben met ouderwetse rolverdelingen, dan moeten we dat respecteren. Dus waarom zouden we Boris’ keuze om niets zelf te doen niet net zo serieus nemen? Als dit is hoe hij wil leven, dan is dat toch zijn vrije keus? Hij voelt zich hier nou eenmaal prettig bij.”
Boris zelf heeft geen tijd om te reageren: hij is druk bezig om in een luide, onsamenhangende preek duidelijk te maken dat hij NU een rozijntje wil.
