De 26-jarige Lisa heeft minimaal drie kwartier voor het aardbeienschap gestaan. In die tijd heeft ze alle bakjes meermaals omgedraaid en grondig geïnspecteerd op structuur, kleur en geurbeleving. Eenmaal thuis bleek ze toch weer kutaardbeien te hebben gekocht.
“In de winkel waren alle aardbeien blozig rood, stevig van structuur en gezond van vorm”, verzucht Lisa. “Ik wist zeker dat ik dit keer de allerverste aardbeien ooit had. Maar bij thuiskomst trof ik een heel ander soort fruit, als ik het zo nog mag noemen. Alles beurs, roze, verwaterd, één aardbei was zelfs helemaal beschimmeld. Alsof iemand toen ik niet oplette het bakje heeft verwisseld.”
Lisa gaat morgen anderhalf uur de bakjes aardbeien inspecteren.
Ja die spreek een beetje raar die kom aussistraliejuh. Leg voirbij Estrerie donker zwart topografisch geblakerdakkiedek.
Groot gelijk! Dat overkomt mij ook vaak, Lisa! Niet alleen met aardbeien. Grrrrrrr.
Lieve Petra, ook met kutbananen en -worst?
Als jij mij jouw antwoord schuldig moet blijven, vraag ik het mijn Sonja-typetje anders wel even.
Kutaardbeien zijn een vreemde keuze voor Lisa (26). Bananen lijken mij geschikter voor haar doel.
Een worst is ook geschikt. De mijne bijvoorbeeld.
U zegt het.
Op het gebied van ‘comments’ -zelfbevlekking kan zelfs mijn worst het niet van mij winnen!
Wat interessant,
kut-aardbeien!
Sterk voorbeeld van kleurenblindheid, maar ook van een fameus reukorgaan dat dwars door gesloten plastic bajes heen kan reuken, behalve dat van rottend fruit.
Dat moet beslist worden gepubliceerd in het internationale wetenschappelijk geurkundig tijsdschrift.
Twee schutters, veel geschoten en allebei een keertje gemist.