De beroemde zilverruggorilla Bokito is op 27-jarige leeftijd helaas overleden. De verzorgers van Diergaarde Blijdorp reageren droevig: “Hij wilde nog zoveel van zijn hok zien.”
“Bokito had nog zoveel plannen: nog eens aan het touw hangen aan de linkerkant van het hok, voor het glas zitten aan de rechterkant, ga zo maar door", vertelt een ontroerde verzorger. “Dat kan nu allemaal niet meer. Heel triest.”
RIP bokito
Oeh ieh, Oeh ah ah ah, bing bong tra la la
Oeh oeh aah aah aah!
Ie ie ie ie ie!
Oeh oeh oeh aah aah aah!
Eens!
Hoeveel asielzoekers kan ik in de woning van Bokito kwijt?
Wij eisen daarvoor een slaopslag van een krop per gorilla per dag per asielzoeker. Dit ter compensatie van het ongemak.
Geld is geen probleem. Die Nederlanders dokken wel!
Ik kwam helaas te laat om Bokito een brief voor God mee te geven. Ik wilde Onze Lieve Heer vertellen dat hij Zijn Verloren Zoon Jezus morgen in de Hemel kan terug verwachten. Zijn taak zit er voor dit jaar weer op. Met Kerstmis vertrekt hij weer naar de aarde.
Pastoor Kindervriend moet hoognodig op bijles. Het jaar voor die Verloren Zoon zit er pas op na Hemelvaartsdag. Het woord “Hemelvaart” verraadt het al een beetje.
Misschien heeft de pastoor het te druk met z’n kinderen (meer aardse dingen, vermoed ik).
Beste CEO Petrus,
Wist u dan niet dat katholieken de bijbel niet kennen. De cursus, waarmee elk jaar enkele katholieke jongens tot priester worden opgeleid, is geheel in Kerklatijn. De arme jongens verstaan geen zier van die taal.
Na mijn duidelijke uitleg namens onze gezamenlijke Heere zult u het gevolg daarvan wel begrijpen.
Ik kan nog twee ernstige omissies van de verslaggever vermelden:
– Bokito had als laatste wens om nog eens uit te breken om een vrouw te knuffelen. Die wens is helaas niet ingelost.
– In zijn testament staat dat hij zijn lijk aan de wetenschap schenkt in ruil voor een lege eikenhouten kist om zijn vele bewonderaars een genoegen te doen.
De Mokumse verslaggever die zoals gebruikelijk is bij Amsterdammers, weigerde om naar Rotjeknor te gaan, wist daarom niet te vermelden, dat een bedroefde stoet mensen met armen vol bloemen van Rotterdam Centraal tot het verblijf van Bokito dagenlang stonden te wachten om de eikenhouten kist van Bokito even te kunnen zien.
Ik vond hem wel iets mannelijks hebben.
Heel mannelijk zelfs.
Leuk.