“Ik hou van je man! Ik zou echt keihard voor je door het vuur gaan!’’, roept Daan naar zijn beste vriend. “Super lief man, maar is echt nergens vo…….’’ Voordat zijn beste vriend er erg in heeft staat Daan al in de vuurzee van het gigantische kampvuur.
“Deze is voor jou maatje!”, roept de bloedgabber krijsend van de pijn. De vlammen likken aan zijn gezicht, en zijn trainingsbroek begint al gevaarlijk te roken en te smelten. “Gozer, gozer, dit hoeft helemaal niet”, probeer zijn beste vriend nog, maar zijn kameraad is niet te stoppen.
“MAATJEEEE! VRIENDJEEEEE! Ik doe alles voor je! Alles! Vrienden voor het leven toch!” Het begint nu naar gebraden makker te ruiken en zijn maat begint wanhopig te schreeuwen of Daan alsjeblieft uit het vuur wil komen. Nu luistert hij en springt hij uit het vuur. Een blusdeken, twee wenkbrauwen minder, een paar weekjes bijkomen en een goed glas bier later zitten de twee vrienden weer met elkaar bij open vuur.
Tip aan Daan: als ik zulke extreme dingen zeg, voeg ik er aan toe: “als het ware”. Goed, de anderen worden dan nog steeds wel boos, maar ja, die arme stakkers begrijpen niet dat ik het voor ieders bestwil doen.
Dan was al dat drinken op Daan z’n gezondheid toch nog ergens goed voor.
Ik zou wensen dat all onze burgers een dergelijke hoogstaande moraal ten opzichte van hun medemens koesteren.
De minne bekrompenheid van der Hollanders.