Hendricus van Veen is 93 lentes jong. Daarmee heeft hij een hoeveelheid levenservaring waar de meesten van ons nog niet van zouden durven dromen. Daarom is het des te onbegrijpelijker om te zien hoe de oude baas zijn dagen doorbrengt: door bijna de hele dag in bed te blijven liggen.
Heeft Hendricus in de bijna honderd jaar dat hij hier heeft doorgebracht op het ondermaanse geleerd de teugels van zijn leven in handen te nemen – misschien vermoeiend maar daarom oh zo waardevol – en de ondergaande zon achterna te rijden? Het lijkt er niet op. De les die Hendricus lijkt te hebben geleerd is dat het prima is om de hele dag op bed te laten liggen, zich te laten bedienen door andere mensen en af en toe zelfs essentiële lichaamsfuncties uit te besteden aan apparaten.
Begrijp ons niet verkeerd: we hebben bijzonder veel respect voor ouderdom. Oude mensen hebben tijdens hun leven veel meer meegemaakt dan wij ons met de twee a drie decennia die wij hier nu rondlopen nauwelijks kunnen voorstellen: een wereldoorlog, meerdere economische crises, de komst van achtereenvolgens radio, tv, computer en smartphone, mensen op de maan, de val van kolonialisme en communisme en op zijn oude dag ook nog eens een pandemie. Hij bijna zijn hele leven gewerkt, heeft liefde gevonden en verloren en tussendoor ook nog eens vijf kinderen groot gebracht. De wereld is tijdens Hendricus’ leven een dorp geworden maar gemeenschappen zijn uit elkaar gevallen.
Hendricus is dus een bron van wijsheid, zou je zeggen, en in principe zouden we niets liever doen dan dagenlang aan zijn lippen hangen. Maar helaas. Zijn 93 rondjes om de zon hebben kennelijk maar heel weinig indruk gemaakt op Hendricus. Als wij hem vragen wat voor lessen hij heeft voor de komende generaties blijkt hij zelfs te onverschillig om ons enigszins samenhangend te woord te staan. Wie op bezoek is naar betekenis, laat staan naar levensvreugde, kan beter te rade gaan bij onze leeftijdsgenoten op de socials. Heel erg jammer.
Ik begrijp na het lezen van deze domme conclusie, dat de beste man geen behoefte heeft gehad om u fatsoenlijk te woord te staan. Heel erg jammer.
Jammer dat ik zelf ook geen ironie kan onderscheiden, anders had ik hartelijk om het bericht en uw reactie kunnen lachen.