Fucking loser, dat ben ik. Dat mompelt collega Marco die stilzwijgend doorgaat met werk na te zijn overgeslagen bij het uitdelen van cake. Om hem heen pakken mensen vorkjes voor de cake, het is bananenbrood. Ik ben onzichtbaar, denkt Marco, niemand ziet mij.
Misschien toch nog opstaan? Misschien toch nog naar de jarige aflopen en zeggen ‘hey, Marco hier, je collega, mag ik ook cake?’ Nee het is te laat. Veel te laat. Marco weet al hoe het gaat: ‘Hey, jullie hebben je cake nu al helemaal op, maar ik zie daar nog een stukje liggen. Mag ik die? Ik heb nog niet gehad….’ Nee, dan maar geen cake. Zó lekker zal die ook weer niet zijn.
“Hm, echt heerlijke cake Kim!“, roepen collega’s. “Ja, echt super lekker.” Marco glimlacht een beetje. Hij drukt hard op de toetsen van zijn laptop, om de geluiden van de vorkjes op de bordjes om hem heen te kunnen overstemmen. Ik besta niet, denkt Marco, als ik cake zou eten zou het vast direct op de grond vallen. “O wacht!“, hoort Marco de jarige ineens zeggen, “Ik ben dinges vergeten.” Ze komt dichterbij met de cake. “Wil je ook cake?”
Marco kijkt op, verbaasd. “O! Cake? Nou, lekker!”
Jeetje, Wat zal Marco zich kut gevoeld hebben. Wél fijn dat er op het laatst nog een stukje van deze begrafenis lekkernij over was. Jippie!
Pfff jij eet echt teveel Yomio. Denk toch eens aan onze Nederlandse volksgezondheid!!
Waar hééft die Belg het over?
Awel, wij delen eerder Brussele wafels hè.
Dat spreekt.
Neukende verliezer!
Denk aan uw taal.
Ja, die Marco is helemaal ingesloten door al die bureaus. Geen wonder dat niemand hem ziet zitten. Als hij naar de wc moet, moet hij dan z’n vinger opsteken?