Ik wil niet dat jullie mij een held noemen, ik wil dat jullie mij fatsoenlijk betalen

Mensen die door de stad vliegen om tegen misdaad en monsters te vechten staan de laatste maanden vol in de aandacht. Politici en celebrities overstelpen ons met lofuitingen, doodnormale burgers applaudisseren voor ons en bijna iedereen lijkt het er mee eens te zijn: wij zijn helden.

Het is natuurlijk ontzettend vleiend allemaal, maar toch heb ik liever dat jullie mij geen ‘held’ noemen. Dat woord, held, leidt af van waar het werkelijk om gaat.

Kijk: mensen redden is mijn werk – werk dat mij veel bevrediging geeft en dat ik graag doe – maar het blijft werk. En daar wil ik dan ook normaal voor gecompenseerd worden. Het feit dat ik me graag inzet voor anderen mag niet misbruikt worden. Veel liever dan dat jullie me een held noemen, heb ik dat jullie me fatsoenlijk betalen.

Ik kan dit werk alleen doen zo lang ik er ook van kan leven. De superschoorsteen moet ook roken – van applaus koop ik niets. Als ik vraag om kniebeschermers om me te beschermen tegen de gevaarlijke klappen van een tentakelmonster zijn de mensen die het hardst roepen dat ik een held ben ineens muisstil.

‘Held’ suggereert bovendien dat het bestrijden van monsters en gemene wetenschappers een individuele taak is. Al die aandacht voor die ene vliegende ‘superheld’ in een cape zorgt er voor dat de diepere oorzaken van de problemen waar ik tegen vecht onderbelicht blijven. Waar is het misgegaan in het schoolsysteem dat die jongen die niet lekker in de groep lag nu vanuit een vulkaan de mensheid uit probeert te roeien? Waarom hebben we toegestaan dat het straatbeeld zo sterk gedomineerd wordt door de auto, dat oude dametjes niet meer alleen durven over te steken? Vragen waar de held-roepers geen antwoord op hebben.

Het laatste wat we willen, is een samenleving waarin mensen het heldendom van anderen misbruiken om hun eigen verantwoordelijkheid te ontlopen: “Joh, laat dat gekloonde supervirus maar rondgaan. Die gast in die blauw-rode cape lost het wel op.” Dan verhuis ik liever naar een planeet waar mensen niet zo kwistig met labels strooien maar gewoon naar elkaar omkijken.