Arts durft Kim Jong-un niet te vertellen dat hij dood is

De ontbinding is begonnen en de geur is niet meer te harden. De resten van Kim Jong-un moeten dringend de grond in, maar dokter Choi Young-sul drentelt nog steeds wat langs het bed van zijn patiënt. Hij durft de dictator niet te vertellen dat hij is overleden.

Voor de vorm neemt Choi nog een keer de pols op. Niets. Hij krijgt de verstijfde arm al bijna niet meer in een natuurlijke hoek gebogen. De zweetdruppels parelen op zijn bovenlip. Door het raampje in de deur kijkt de rest van de medische staf hem verwachtingsvol aan. Hij gebaart dat ze weg moeten gaan. ‘Laat me nou’, gromt hij. Nog even naar de wc.

Voor de spiegel trekt Choi zijn witte jas recht en oefent hij de boodschap. ‘Hoogste leider, ik weet niet hoe ik u dit moet vertellen, maar…’ Verdomme, nee, dat klinkt zwak. Niet inleiden, wees duidelijk. Hij schraapt zijn keel. ‘Hoogste leider, u bent eergisteren om 23:46 overleden.’ Daadkrachtig, feitelijk. De woorden van een kundig arts.

Choi rust nog even met zijn hoofd tegen de deur voor hij monter de kamer binnenstapt. De geur van het ongekoelde lijk slaat als een natte golf over zijn gezicht. Met een kuchje kondigt hij zijn aanwezigheid aan. Na even bewegingsloos naast het bed te hebben gestaan schuift hij een stoel aan. Kom op, niet nadenken, gewoon doen. ‘Hoogste leider…’ Zijn hart bonkt in zijn keel.

‘Het is weer een prachtige dag vandaag.’ Met een zwier opent hij de gordijnen. ‘Kijk daar, het volk heeft uit schoolkinderen een levende piramide gebouwd om u te eren. En zie het dagelijkse offer, knolrapen zelfs, en echt vrouwenhaar! U ziet er sterk en gezond uit, hoogste leider.’