Drie 65-plussers die zich zorgen maken om hun bloeddruk. Het hypochondertje van de Driebergstraat, twee blaasontstekingen, een gekneusde teen en een stuk of wat aanhoudende hoestjes. De dag van dokter Steebregs wil maar niet voorbij de middag geraken. Het enige lichtpuntje: de dikke gore pusvinger van 16:20.
Terwijl Seebregs moedeloos een stethoscoop tegen een bejaarde, ingevallen borstkas legt ziet ze de vinger levensecht voor zich. Ze heeft de notities van haar assistent deze ochtend al vier keer van voor tot achter doorgelezen. De patiënt heeft twee weken gebackpackt in de sub-Sahara, 41 graden koorts en zelf al meerdere keren gepord en geprikt met een oorbel, en een kurkentrekker. De wond is inmiddels al vijf dagen open en naast wit en geel ook gifgroen aan het verkleuren. Daarbij, denkt Steebregs, het is Eva Stoffels. Die laat sowieso pas ergens naar kijken als de bloedplaatjes uit haar traanbuizen komen.
Tijdens het aanhoren van het gereutel van meneer Barends fantaseert Seebregs hoe het wondvocht zich als een kruimelvlaai om de rottende vinger heeft opgehoopt. Het trage pulseren en de strakgespannen huid. Ze zal er misschien zelfs een veiligheidsbril bij op moeten zetten.
Het afwikkelen van het geelbruin doordrenkte amateuristisch aangelegde zwachteltje. De schok op het gezicht van de patiënt, die zelf ook niet kan geloven dat deze etterende zweer daadwerkelijk aan haar eigen lichaam vastzit. Ze zal er de dikste naald voor uit het plastic halen. Misschien voor de vorm wat verdovende zalf erop, maar dit gaat hoe dan ook pijn doen.
“Nog twee keer diep zuchten, meneer Barends.” Voor de eerste golf hoeft ze waarschijnlijk niks te doen, die komt er na het prikken vanzelf uit. Een explosie van kleuren, de geur van zwavel en nat mos. “U mag uw hemd weer aantrekken. Als het over tien dagen niet beter gaat kunt u weer een afspraak maken.” Na de natte pus komt de etter, dik en lobbig als beenmerg, op elke hartslag een stukje verder naar buiten. De opgevouwen homp gaas zal binnen enkele seconden al volledig doordrenkt zijn. En dan het knijpen. “Dag meneer Barends, de groeten aan uw vrouw.” Met een beetje geluk komt er een lange spaghettisliert uit die zonder te breken in een krioelende hoop over haar handschoen kronkelt. Tot slot een laatste sputter, heel onverwachts, nat en warm en rood en groen als een gebroken snotneus. En dan naar huis. Kip madras vanavond.
Hmm…. heb altijd gedacht dat het beroep van huisarts één van de meest interessante beroepen was.
Zo zie je van weer: schijn bedriegt.🕋🕌🧭