Een 23-jarige student uit Zweden heeft zich altijd Anders gevoeld. Bij ons doet hij voor het eerst zijn verhaal. Waarom weten we niet precies, maar het is ook weer onbeleefd om dan weg te lopen.
“Mijn ouders zeiden dingen als ‘Anders doe je even gezellig mee!’ en ‘Jij nog een aardappel, Anders?’. En dat ik naar mijn oom Hans moest luisteren. Terwijl, we hebben helemaal geen oom Hans. Nu ja”, zegt hij met een getormenteerde gezichtsuitdrukking.
“Ik woon nu op mijzelf, ik heb altijd gehoopt dat ik dan anders zou worden. Maar nee hoor, kennelijk ben ik voorbestemd om de rest van mijn leven Anders te blijven.” De teleurgestelde Scandinaviër heeft het vermoeden dat zijn familie hem bewust heeft willen buitensluiten. “Volgens mij hebben mijn ouders al voor mijn geboorte besloten dat ik Anders moest worden. Ik denk zelf wel eens: als ik zelf ooit een zoon krijg, dan noem ik hem anders.” Hoe Anders? “Dag.”
Enigszins verbaasd over zijn plotselinge wens het gesprek te beëindigen nemen we afscheid. Dan roept hij ons terug: “Of Koert. Maarja, dat is ook weer verwarrend, want ik kom daar helemaal niet vandaan. Of Zlatan. Dat slaat dan misschien ook nergens op, maar je hebt in elk geval minder verwarring.”
We knikken beleefd en zeggen hem gedag. “Zo heet ik niet!”
moet die maar niet trouwen met Hans Anders en dan de achternaam van de partner aannemen
Jag älskar Anders och sin kvinna. Anders tycker om östen. Jag talar inte genoeg svenska om iets zinnigs te schrijven.
Min god voornemen for 2017 är svenska leren.