Alcoholist vindt Pokémon-trainers maar treurig

Zuchtend kijkt Bert (62) naar de drukke Pokéstop aan de overkant van de straat. Het is elf uur ‘s ochtends en hij begint net aan zijn achtste biertje van de dag. “Wát een treurnis. Hebben die mensen niets beters te doen?”

Bert is niet de enige in de straat die zich ergert aan de jongeren die vol overgave trachten Pokémon te vangen. In het naastgelegen kantoor kijkt Lydia (41) hoofdschuddend uit het raam. Ze werkt inmiddels twintig jaar op de financiële administratie en kijkt al net zo lang uit naar haar pensioen. “Ik vind het echt triest als dat je hobby is.” Vanavond kijkt ze Utopia.

Familieman Herman (29) woont boven de Pokéstop. Met een afkeurende blik kijkt hij naar de mensen die zich naast zijn Opel Astra met kinderzitje hebben verzameld. “Wat een zombies zijn het hè?”, zegt hij tegen z’n vrouw. Ze antwoordt niet. Een gewoonte die ze sinds een jaar of zes heeft. Herman pakt z’n telefoon er maar weer bij. Facebook geeft geen nieuwe meldingen weer. Nog even kijken op Hotmail. Misschien dat neef Bart eindelijk heeft gereageerd op zijn initiatief om een familieweekend te houden. Helaas. “Zombies zijn het, Carla.”

Op de hoek zoekt Freddy (27) oogcontact met de twee andere mensen die wachten tot de coffeeshop over vijf uur zijn deuren opent. Hij twijfelt of hij zijn laatste beetje hasj nu al zal oproken of over een uur. “Er zitten zelfs mensen van onze leeftijd bij”, mompelt hij tegen Yassin (19). “Wat een losers.”