Vanmiddag om 17:30 uur wordt het startschot gegeven voor alweer de zevenenzeventigste stille tocht in de afgelopen vijftien jaar. Favoriet voor de eindzege is wederom Wim Vaasbeek (59, Doetinchem).
Sinds zijn legendarische overwinning tijdens de tocht voor Meindert Tjoelker in Leeuwarden 1997 (De ‘Tocht der Tochten’) is Vaasbeek zich volledig gaan richten op stille tochten. “De concurrentie is de laatste jaren moordend. Ze komen tegenwoordig werkelijk uit álle windstreken om te winnen.” Vooral de Kenianen hebben volgens Vaasbeek de stille tocht als voorbereiding op hun marathons ontdekt.
Over hoe de doorgaans akelige aanleidingen van tochten zich verhouden tot zijn competitieve drang, is Vaasbeek stellig: “Ach, na al die jaren weet je eigenlijk niet eens meer wie er in een stoeptegel met zo’n lieveheerstbeestje erop is veranderd. Het zijn slechts nummers, winnen is belangrijker dan meedoen in mijn geval.”
Vaasbeek is een begrip in het stilletochtencircuit en staat al jaren op eenzame hoogte. In 2002 leek hij van zijn troon te vallen toen de Ethiopiër Yemane Adhane als eerste eindigde. Nadat deze werd betrapt op doping, ging de overwinning alsnog naar Vaasbeek.
Ik kan niet anders dan dit beamen.
Toen ik mijn eerste stille tocht deed n.a.v. zinloos geweld, WIST ik niet eens dat ik meeliep.
Ik was zo in gedachten..
Vaasbeek moet dat per abuis gezien hebben als aanleg.
Hij legde mij de kneepjes van het stille tochten lopen uit, incl. klunen voor het geval dat…! en toen werd het heeelll stil ineens. Vaasbeek kan zwijgen als geen ander.
De expressie in het gezicht, de mimiek bij het lopen, een geweldenaar.
Ik ben er mee gestopt nadat er een tocht kwam voor 1 van mijn zinloos geweld slachtoffers overigens.
Zo zinloos vond ik dat trouwens niet, ik hAd een rot dag, te kort geslapen, ja dan moet je me niet de weg gaan lopen vragen.
Resumé Vaasbeek is een master.
Van officiële zijde wordt bevestigd dat de heer Vaasbeek ten prooi viel aan besmetting met het chronisch onzekerheidssyndroom (COS)ten gevolge van een bezoek van een familielid uit de VS. De fiscal cliff (of de fiscal abyss) maakt dus ook al slachtoffers buiten VS-territorium. Vaasbeek heeft -op mijn advies- een sabbathical year gepland met minder lichaamsbeweging in Stille Tochten en absolute onhouding van beleggingsactiviteiten via RTLZ, Harry Mens, Geert Meijer, Nijenrode en AEX. Ik houd u op de hoogte over het verloop van Vaasbeek’s COS en de daarmede samenhangende geloofscrisis van zijn echtgenote.
Nu al twee keer aan het begrip ‘mental coach’ ruchtbaarheid is gegeven, is misschien nu ook het klimaat geschapen waarin opener over ‘stille tochten’ kan worden gesproken. Tochten die stil zijn, hebben hun toevoegende waarde verloren. Er moet -integendeel- flink op de trommel worden geroffeld, dus de Luchtmachtkapel voorop en tussen de kopgroep en het peleton wat eenheden ME die zich, al lopende, alvast kunnen opwarmen door zich in te slaan op individuën die de voortgang en/of het marstempo tezeer belemmeren. Vaasbeek zal zich ook in die situatie moeten bewijzen als ‘Keizer der Stille Marsen’.
Warum?
Zoals zo vaak bedriegt ook nu de schijn. U denkt allen de heer Vaasbeek te kennen, maar in werkelijkheid is de heer Vaasbeek helemaal niet die arrogante kwast, die menigeen in hem ziet. Dat hij bij bijna elke stille tocht op de deelnemerslijst staat en dat hij bijna altijd met de hoofdprijs aan de haal gaat is geheel en al te danken, of, liever gezegd, te wijten aan zijn liefhebbende echtgenote. De heer Vaasbeek houdt namelijk helemaal niet van stille tochten. Hij haat stille tochten. De heer Vaasbeek houdt van het fluiten van vrolijke deuntjes, het kwinkeleren van opwekkende marsmelodietjes. Maar mijnheer Vaasbeek mag niet fluiten of zingen van mevrouw Vaasbeek. Dat mag niet van haar geloof. Ze is nogal streng in de leer.
En elke keer, dat mevrouw Vaasbeek haar man betrapt, of denkt te betrappen bij het stiekum voortbrengen van welklinkende klanken geeft ze hem er van langs. Zij (mevrouw Vaasbeek is twee koppen groter dan haar man en getooid met een wilde baard) slaat en schopt hem dan, dat het een aard heeft. En hoe hard mijnheer Vaasbeek het ook uitschreeuwt van de pijn, zijn noodkreten worden moeiteloos overstemd door de “ikzaljes” en “toontjelagers” van zijn toegewijde wederhelft. Het gekrijs en krakeel is vaak zo hemeltergend hard, dat het als vervaarlijk sissende stoom door de schoorsteenpijp naar buiten komt (een lek in een Nijmeegse centrale is er niks bij) en de brievenbus staat zo oorverdovend te klepperen, dat in no time een peloton ME zich op de stoep heeft verzameld, klaar om met traangas en wapenstok de gebroken huisvrede te herstellen. En na aanbellen is het dan meestal mevrouw Vaasbeek, die aan de deur verschijnt om de zich zo ver mogelijk achter zijn schild wegkruipende pelotonscommandant te verzekeren, dat zij in een blakende gezondheid verkeert. Ze zou hen graag voor een kopje thee willen uitnodigen, ware het niet, dat de heer Vaasbeek herstellende is van een lichte duizeling, die hij heeft overgehouden van zijn (zoveelste) onfortuinlijke val van de trap. “Het is toch zo’n onhandige rekel, die schat van me”. Nadat het leger zich echter met een hoorbare en eensgezinde zucht van verlichting heeft teruggetrokken, zet mevrouw Vaasbeek zich vastberaden, want, “dat zal hem leren om haar zo vreselijk voor de hele buurt te schande te zetten”, aan de computer, op zoek naar alweer een stille tocht. En zodra ze zich er van vergewist heeft, dat ze de langste en stilste van allemaal heeft gevonden vult ze de persoonsgegevens van haar man in in het aanmeldingsformulier. Voor straf. Ze weet, hoezeer hij stille tochten haat. “En meelopen zul je, want anders loop je overmorgen in je eigen stille tocht mee!”(?).
U begrijpt nu misschien waarom de heer Vaasbeek bij zoveel stille tochten verschijnt en evenzo vaak in de prijzen valt. Want, nog vergeten te vermelden dat zijn vrouw ook altijd meeloopt. Anderhalve pas achter hem. Inderdaad, als mental coach.
Hoe ik dat allemaal weet? Welnu, ik ben de buurman van de heer Vaasbeek en ik wens om redenen, die u duidelijk zullen zijn, geheel anoniem te blijven.
Doping? Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat Yemane Adhane was betrapt op het zingen van “Potje met Vet” tijdens een Stille Tocht?
Achja, die goede oude tijd waarin men na onfortuinlijke gebeurtenissen nog ten strijde trok voor een heerlijke pot Kaarsjes Branden bij Windkracht 6…
Waarom lopen die meelopers eigenlijk mee? Die tochten zijn doelloos; op het eind wachten immers geen gladiolen en evenmin een herinneringsmedaille.
Ik heb voor wat betreft stille tochten een een paar jaar geleden al een stille aftocht gegehouden; die Vaasbeek is een irritante kerel: “moet jij eens kijken wie hier stilletjes met de overwinning er vandoor gaat”. Bah, arrogante kwast. En dan zo vaak winnen, daar moet gewoon meer aan de hand zijn. Maar ja, dat wordt natuurlijk stilgehouden door de organisatie.
Ik kan niet anders dan het stilzwijgend met u eens zijn
Wat een ophef om De Stille Tocht. Kan het nu even rustig zijn? Met al dat laweit kan ik niet meer horen of de wind door de kieren giert.
De 27e alweer….daar word je toch stil van.
Het valt me op dat bij heel veel atletiekdisciplines niet gesproken wordt. Gezien de economische malaise lijkt het me dan ook wenselijk dat de KNAU en de KNSTU gaan fuseren.
Ik wil niet veel zeggen, maar met die demarrages telkens op het juiste moment lijkt het wel of die Vaasbeek het parcours al verkend heeft …..
….. ik bedoel maar: het is bekend dat de pyromaan staat toe te kijken bij zijn eigen brandje ….
Ik merk hier in Utrecht dat er steeds meer weerstand ontstaat tegen stille tochten. Hoewel niet wettelijk verboden voelen veel inwoners zich toch bezwaard geluid te maken rond de tochten. Er gaan reeds stemmen op om het aantal stille tochten en de locaties hiervan te beperken tot een bepaald aantal per jaar, net zoals dit ook voor popfestivals geldt. Een constructieve oplossing zou kunnen zijn om met geluids-emissie-handel te werken. Zo zou een wijk met veel stille tochten zoals Ondiep deze kunnen compenseren met een deathmetalfestival.
Ik vind toch dat zo’n startschot aan het begin van een stille tocht in schril contrast staat met de bedoeling van de tocht en dat is toch gewoon een rustige middag zonder herrie!?! Alle 119 tochten die ik meeliep (redactie; er zijn inderdaad heel wat meer stille tochten dan je denkt!! ik sla de nachttochten over, je kan niet altijd en overal stil zijn en staan bij van alles en nog wat, sorry) startten op deze manier.
Volkomen respectloos, een geruisloze start- en finishvlag voldoen prima. Bovendien zorgt het voor normvervaging wat weer leidt tot het besmuikte gemompel wat van iedere stille tocht hooguit een ‘rustige’ tocht maakt. Echte stilte hoor je niet of nauwelijks. Daar kom ik uiteindelijk voor; als ik dom gekakel om me heen wil horen kan ik beter alleen thuis blijven.
Mensen zoals Dhr. Vaasbeek, hij was er weer inderdaad maken er een sport van met startschot, mini-pakjes drinken en zakjes chips. Nog even en de fanfare wacht ons op aan de finish volgende keer hoe verwerpelijk ook voor degenen die wel oprecht op zoek zijn naar een paar uur rust en stilte. Laat dit soort praatjesmakers liever meelopen met de 4-daagse in Nijmegen of Eindhoven -triester kan bijna niet- of gaan lopen zwijgen met andere praatjesmakers die het met de stilte niet zo nauw nemen. Vreemd dat het op die tochten een stuk rustiger is, vooral de laatste 3,5 dag. Ideetje: iedereen die fluistert of mompelt harder dan 5 decibel onmiddelijk diskwalificeren? Tenzij er gesproken dient te worden om een nieuwe stille tocht te voorkomen. Harde maatregel, zeker, maar soms moet je gewoon je mond eens opendoen bij misstanden. Je kunt je niet altijd zwijgend toekijken hoe de zaken rond een stille tocht uit de hand lopen en je mond maar houden voor de goede vrede.
Ik heb al jaren last van stille tocht als ik èn mijn slaapkamerraam èn het badkamerraam openzet, met name als ik een spetterscheet heb gelaten, waarmee dat volgens mij de wereldrecordhouder stille tochten is.
Heb ik net de film “Verjaagd door een wind” gekocht, verklapt u reeds de clou.
Die spetterscheten c.s. vallen meer onder de kruistochten. Ik tocht nooit zo vaak en zeker niet stil. Maar mijn kruissnelheid is bij het gewone wildwandelen vrijwel gelijk aan m’n topsnelheid.
Bij ons in het Moederland zijn we het geheel met de heer Vaasbeek eens. “Het zijn slechts nummers.”
Nou, het lijkt er inderdaad op, dat sommige mensen een abonnement hebben op stille tochten. Het is wel weer een gezonde lichaamsbeweging.
Zoals zo vaak is het betrouwbare nieuws echt bij De Speld te vinden.
Nederland moet de stille tocht maar voordragen als Olympische sport, waarbij meedoen belangrijker is dan winnen. Met goud voor de eerste, zilver voor de middelste en brons voor de een-na-laatste.
Onze fractie steunt van harte het beleid van NOCNSF, winnen is belangrijker dan meedoen. En dat geldt ook voor de stille tocht. De concurrentie is moordend, ik wijs alleen maar op de Wandervogel uit de ehemalige DDR.
@Henk (van Ingrid): Die Wandervögel zijn veel ouder dan de DDR!
En de Wandervogel kon in de DDR nergens naartoe: ergens stond er een muur en hing er een gordijn .. het was een WDR dingetje.
En stil waren ze ook niet: altijd liedjes aan het zingen:
http://www.youtube.com/watch?v=ssLlj5kiMEU
Het lijkt me dat, voor wat betreft Vaasbeek, de dopingcommissie van de AthletiekUnie nog eens de criteria voor EPO-doping zou moeten doornemen. Vaasbeek is intussen té vaak als eerste geëindigd op stille tochten om niet een begin van argwaan te ontwikkelen. Het is onder insiders bekend dat op bepaalde gedeelten van het traject mevrouw Vaasbeek verschijnt die bekers dampende chocomel aan haar ega overhandigd. En in bepaalde stille stukken zonder tv-camera’s wordt een mental coach gesignaleerd die daar natuurlijk niet voor niets staat. M.i. is er reden niet te chauvinistisch vóór Wim Vaasbeek te zijn. Er zou nog wel eens een pijnlijk démasqué kunnen volgen.