De meeste Nederlanders zeggen zich met regelmaat te ergeren aan de vele journalistieke clichés. Dat blijkt uit een grootschalig onderzoek van de VVOJ (Vereniging van Onderzoeksjournalisten). Met name de gratis dagbladen Metro en de Spits moesten het ontgelden bij de ondervraagden. Ook bij buurtkranten en op internet vieren de clichés hoogtij. Veel redacties zitten in de gevarenzone, zo blijkt uit de conclusie van het rapport.
Het gebruik van veel clichés is een krachtige peiler voor het signaleren van de lage kwaliteit van een journalistiek artikel. De afgelopen decennia is de hoeveelheid clichés per artikel gestaag toegenomen. Mogelijke oorzaken voor de verontrustende stijging zijn de ontlezing, de opkomst van het internet en de hoge belasting op te kleine redacties. “Er staat vaak een te hoge druk op de ketel bij de verschillende redacties vanwege het financiële plaatje. Dat komt de prestaties niet ten goede. Kwaliteit heeft een prijskaartje”, aldus het rapport.
Hoewel de PCM-kranten ook geen schoonheidsprijs verdienen, is het volgens het VVOJ-onderzoek tijd dat de redacties van respectievelijk de Metro en Spits de noodklok luiden. Volgens de redactie van de Metro is de conclusie van het rapport echter ‘zwaar overtrokken’. “Wij hebben gewoon onze eigen stijl en clichés ontstaan omdat ze waar zijn”, aldus hoofdredacteur Robert van Brandwijk, die sinds 2008 de scepter zwaait. De redactie van de Spits wilde geen commentaar geven.
De onderzoekers hopen de kwaliteit van de journalistiek weer op de agenda te zetten. Volgens de schrijvers werd het echt ‘tijd om aan de bel te trekken.’ Het probleem wordt echter nauwelijks erkend door de beroepsgroep, zoveel is duidelijk. Het lijkt er dus op dat veel kranten ook in de toekomst bol van de journalistieke clichés zullen staan. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Maar vergeet niet dat de kippen ‘s avonds op stok gaan
Bart?
Hallo? Bart? Gaat het een beetje? Hoe is het daar in de stratosfeer?
“De redactie van Sp!ts wilde geen commentaar geven.”
???????????
Bel me dan eerst eens, dan kun je in elk geval uitvinden of dat werkelijk zo is.
Los daarvan is de constatering slechts het bewijs dat clichés over gratis kranten helaas nog volop leven.
Oh, ik zie nu dat deze blogpost dateert van bijna een jaar geleden. Hmm, mooie voorpaginakeuzes op De Speld…
Ik weiger deze houtbesnijdenissen te betwijfelen.
“Er staat vaak een te hoge druk op de ketel bij de verschillende redacties vanwege het financiële plaatje. Dat komt de prestaties niet ten goede. Kwaliteit heeft een prijskaartje”, aldus het rapport.
Prachtig, een rapport dat uit louter clichés bestaat! Bij de VVOJ zijn ze nog steeds niet uitgelachen, denk ik.
Tja, Johan, zo gáán die dingen. Ik zelf heb bijv. nogal eens de neiging om mijn cliché’s van mijn werk mee te nemen het openbaar vervoer in. Soms zelfs, doe ik beide tegelijk. Voorwaar, een ernstige zaak, naar mij dunkt! Wat ik mij brom!
Tot een schikbarende conclusie gekomen deze week; mijn leven is één groot cliché. Na het lezen van bovenstaand artikel over het gebruik van clichés in de media ben ik eens gaan kijken naar het gebruik van clichés in mijn dagelijkse omgang met de medemens.
Aangekomen op kantoor zeg ik elke dag weer goedemorgen tegen mijn collega’s. Ook vraag ik voortdurend hoe het met mensen gaat. Als ik hoor dat iemand er vandaag niet is omdat hij of zij ziek is vraag ik altijd wat degene heeft en altijd weer zeg ik het vervelend voor de zieke te vinden. Mensen die terugkomen van vakantie vraag ik waar ze geweest zijn en of ze goed weer gehad hebben en of de plaatselijke bevolking vriendelijk was. Vragen over hoe mijn weekend was beantwoordt ik met een opsomming van uitgaansgelegenheden en mensen die ik ontmoet heb of wanneer ik niets gedaan heb met de mededeling dat ik een relaxt weekend gehad heb. Als mijn mening over politiek gevraagd wordt geef ik een mening die ik ergens anders gelezen of gehoord heb.
De hele dag gaat het zo door, het maakt niet uit waar ik ben, op mijn werk, tijdens de boodschappen, in het theater, bioscoop, het openbaarvervoer *zucht*
Wie een cliché graaft voor een ander, valt met de neus in de boter !
“Mogelijke oorzaken voor de verontrustende stijging zijn de ontlezing, de opkomst van het internet en de hoge belasting op te kleine redacties.”
Wat een hoop clichés in 1 zin 😉
Ik geloof dat dit probleem terug te voeren valt op de financiële crisis.
Wat ik mij brom! Alsmede: wie HET weet, mag “HET” zeggen! En overigens ben ik van mening, dat Fleetstreet verwoest dient te worden! Ha, ik zal mij leeren!
Aldusch mogen wij spreken van een nieuwe ronde, nieuwe cliché’s, die nochthans niet versleten zijn en ergo, zowel als aldusch nog jaaren meede kunnen, in de moderne journalistiek.
@Johan: Nu je het zegt: ik kreeg ze met de paplepel ingegoten en op school werden ze me netjes voorgekauwd.
Nu is het nog de vraag of de clerus en de staat voor deze indoctrinatie verantwoordelijk was.
Maar om je dan als tegenmaatregel volledig uit te leveren aan het kapitaal, vind ik ook geen vooruitgang. Gevalletje kat en hond, regen en drup of wal en sloot.
het ergste is dat ze elkaar ook allemaal nog napapegaaien. De cliches zijn niet eens oorspronkelijk.
@Kees22, door wie werden vroeger de spreekwoorden eigenlijk geleverd?
Gezien de enorme invloed die spreekwoorden en gezegden hebben op de ontwikkeling van individuen in een maatschappij (denk maar eens aan: wie voor een dubbeltje geboren wordt….). Ik gok op de politiek. Wat dat betreft ervaar ik de slogans uit reclames minder beperkend voor de individuele ontwikkeling van mensen.
Ik merk het ook in gewone gesprekken, dat clichés oprukken. Maar dan niet zozeer in de vorm van bekende spreekwoorden of afgeleiden daarvan (niet meer: “De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.” maar meer: “gevalletje pot en ketel.”). Nee, de moderne gezegden en spreekwoorden komen vooral uit de reclame. Als er wat misgaat, zegt men niet meer: “Waar gehakt wordt, vallen spaanders.”, maar: “Even Apeldoorn bellen.”
Het gebruik van cliche’s heeft niets te maken met de kwaliteit van de redacteuren. Er is gewoon weinig nieuws onder de zon.
Mits deze op een heuvel staat.
Het cliché valt niet ver van de boom.
Donkere wolken pakken zich samen en voor de verzamelde pers heeft het laatste uur geslagen. Het is nog slechts een kwestie van tijd voordat zij het tijdelijke voor het eeuwige zal verwisselen. Ondertussen is men naarstig op zoek naar middelen om nieuwe wegen in te slaan en de nieuwsgaring – en natuurlijk -verspreiding – veilig te stellen.
De dagbladpers staat onder druk, abonnementen lopen terug en de hamvraag wordt steeds vaker gesteld.
test