Hoewel Bart vijf minuten geleden nog in zijn onderbroek op de bank op zijn telefoon zat te scrollen vindt hij het nu echt tijd om naar de supermarkt te gaan. Zijn vriendin is net onder de douche gestapt. “Schat, ben je al klaar?”
Terwijl zijn vriendin op één been door de kamer hupst terwijl ze probeert tegelijkertijd haar tanden te poetsen, haren te drogen en haar broek aan te trekken staat Bart met zijn jas aan op de drempel. “Zal ik alvast naar buiten gaan?”
“Hoe lang heeft dat mens nodig om zich klaar te maken”, bromt Bart terwijl hij over de stoep ijsbeert. In de drie minuten die zijn verstreken sinds hij zijn vriendin voor het eerst op enige manier heeft laten blijken dat hij binnen korte tijd de deur wilde uitgaan had hij wel wat beters kunnen doen dan gefrustreerd richting een douchegordijn schreeuwen.
Zijn vriendin stapt met natte haren de deur uit. “Oh,” roept Bart vanaf het einde van de straat. “Kun jij voor we gaan nog heel even de wasmachine leeghalen?”
Mijn vriend, de kleinzoon van de grote Managementgoeroe Luc Lug me de ruimte. Maar de ruimte geeft me geen vriend. Wij vullen elkaar complementair aan.
Dit bedacht hebbende maak ik nog even een lijstje. “Victor, bijna klaar!”
*geeft
(Woordje weggevallen, komt dus van dat gehaast… blij dat V. me zo fijn mezelf laat zijn.)
(…) op zijn telefoon zat te scrollen (….)
Duidelijker:
(…) op zijn telefoon het nummer van zijn vriendin aan het zoeken was (…)
Wéér die pannenkoeken.
Eerlijk gezegd als ik die verhalen zie van die stelletjes, dan snap ik de verveling.
Een politiek product.
Het zit wel diep he, Simoon?
Dit lijkt inderdaad een soort proactief antwoord op het aandringen van de partner, om eens wat op te schieten.
Geen wet die dat verbiedt.