De 34-jarige Ines heeft vanmiddag haar stoute schoenen aangetrokken en is naar haar baas gestapt: ze wil salarisvermindering. Ze is namelijk van mening dat ze daar als hardwerkende ambitieuze vrouw recht op heeft.
“Ik had in het sollicitatiegesprek gezegd dat ik een echte aanpakker ben. In praktijk ben ik dat ook”, begint Ines. “Ik zit nooit doelloos op Facebook te scrollen, terwijl ik nog werk moet doen. Ik ben goed in mijn werk, maar ik ben nou ook weer niet zoveel geld waard.” Ines zet haar armen in haar zij en steekt haar borst vooruit. “Ik heb ook nog nooit verzaakt. Net als iedereen op de afdeling blijf ik altijd netjes tot zes uur op kantoor. Of later. Daarom vind ik dat ik minder zou moeten verdienen. Op z’n minst minder dan Gijs die dezelfde functie uitvoert als ik en er korter werkt.”
De ambitieuze vrouw had al verwacht dat het gesprek met haar manager goed zou verlopen, maar dat ze zoveel uit het gesprek zou slepen, had ze nooit verwacht. “Uiteindelijk heeft hij me naast salarisvermindering ook voor de derde keer een jaarcontract gegeven! Super natuurlijk. Waarom zou ik de zekerheid van een vast contract nodig hebben? Misschien was een nul-urencontract nog beter geweest, dan zit mijn werkgever helemaal niet aan me vast.”
ik zou ook salarisverlaging vragen als ik dan in aanmerking kom voor een sociale huurwoning met een huurprijs van 400 euro per maand, maar ik moet wel dan heel veel inleveren
Vrouw, let up uw saeck!
Wat een flauwekul is dit weer. Een beeldschone, zelfbewuste, ambitieuze vrouw met een kleuter, een peuter en een zuigeling, een huurhuis in de sociale sector, auto en iPad op basis van afbetaling respectievelijk bijbetaling, vraagt toch minderslag noch opslag aan, maar ontslag!
Ze kan toch gewoon leven met de alimentatie van haar ex, de sociale bijdrages van de overheid en hulp van haar nieuwe, rijke vriend waarmee ze uiteraard niet gaat samenwonen.
Wie weet, heeft haar manager (met een Caribische migratie-achtergrond) wel net een vacature voor een ‘buitenvrouw’ op een ZZP-basis…
De volgende stap is detacheren naar het moederbedrijf in Noord-India.
Kijk, op zulke ambitieuze werkneemsters kun je bouwen.
Dat zouden meer mensen moeten doen!
Geld maakt niet gelukkig.