Vrouw die op haar werk alleen over haar kinderen praat, praat thuis alleen over haar werk

“Mika is gewoon derde geworden met de junioren!” roept beleidsadviseur Judith IJzervoorde als haar collega Robert zijn computer aanzet. “Ah, voetbal toch?” antwoordt Robert zonder op te kijken van zijn scherm. “Nee korfbal, waar ik het laatst nog over had. Zo trots ben ik op dat jongetje!” Robert doet er wijselijk het zwijgen toe – hij dacht eerlijk gezegd altijd dat Mika een meisje was. “Je moet er van genieten nu ze nog jong zijn,”  zegt Judith stellig. “Voor je het weet zijn ze groot en vliegen ze uit.” Demonstratief knipt ze erbij in haar vingers. “Ja toch?”

“Robert moest vorige week alweer naar het ziekenhuis!” verzucht Judith ‘s avonds thuis boven de sperzieboontjes. “Ah, longontsteking toch?” antwoordt haar echtgenoot zonder op te kijken uit de krant. “Nee, een spastische darm, waar ik het laatst nog over had. Zo’n medelijden heb ik met die man. Zonder Robert zou de Front Office voor geen meter lopen.” Judiths man doet er wijselijk het zwijgen toe – hij had altijd gedacht dat Robert in de Back Office werkte. “Zo belangrijk, om goed overweg te kunnen met je collega’s!” verzucht Judith tevreden. “Je spendeert er uiteindelijk zelfs meer tijd mee dan met je familie.” Verveeld prakt haar zoontje Mika in de aardappels. “Nietwaar, schat?”


Uw reactie telt. Juist nu.

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gravatar

Met Judith’s preoccupatie voor haar werk (in haar vrije tijd) is het op zijn zachtst gezegd verbazend dat Judith nog een kind heeft kunnen krijgen. Zou haar collega Robert hier de hand (of iets anders) in gehad kunnen hebben?

Reageer
gravatar

Nee, bij Robert heeft ze het alleen maar over haar man. Die heeft ze overigens leren kennen toen ze nog thuis werkte.