Mariah Carey was niet blij met mij als kerstcadeau

Comfortabel was de reis niet. Ik werd – tamelijk hardhandig – tussen een krat glühwein en een vochtige wand geflikkerd. In de Verenigde Staten aangekomen werd ik door een stel onvriendelijke honden besnuffeld en door een chagrijnige douanier betast alvorens ik mijn reis naar Mariah mocht vervolgen. Voor het eerst begon ik te twijfelen of dit wel zo’n goed idee was. Terecht, zo zou blijken.

Mariah opende de deur van haar immense villa en keek me schaapachtig aan. “Yes?”, vroeg ze. Ik knikte naar de pakketbezorger om hem te duiden dat hij kon vertrekken en ik vertelde haar stralend dat ik het was. Je weet wel, van het liedje. De man voor wie ze al die cadeautjes had laten staan. Ik vertelde haar dat ik haar wens kwam waarmaken. Drie dwergen begonnen op mijn commando vrolijk met hun belletjes te klingelen.

Mariah sloeg de deur dicht. Een kwartier later benaderden twee agenten mij met getrokken pistool en een hoop geschreeuw voordat ze me in de boeien sloegen en afvoerden. De dwergen hadden op dat moment de beentjes al genomen. Een rijkelijk gevulde sok bungelde gedesillusioneerd tussen mijn benen.

Ik breng de Kerst dus door in een ijskoude politiecel in plaats van de armen van de vrouw van wie ik – niet zonder reden – zeker dacht te weten dat ze me aanbad. Hoer!