‘Kinderen hebben duidelijke kaders nodig en veel ouders durven geen norm meer te stellen’, zo klinkt een veelgehoorde klacht. Een nieuwe trend is echter zichtbaar: de postmoderne opvoeding. Veel ouders in de grote steden willen hun kinderen al vroeg de basisprincipes van het postmodernisme meegeven. “Ik wil niet dat mijn kind opgroeit met het idee dat er een objectieve waarheid bestaat”, zegt vader Bert Bokhoven (38).
Het postmodernisme is een reactie op de moderniteit en alle verworvenheden, idealen en pretenties die daarbij horen. Het is echter nieuw dat postmoderne begrippen als fragmentatie, relativisme en het einde van de grote verhalen worden gebruikt in de opvoeding. Bokhoven vindt het belangrijk om hier al op jeugdige leeftijd mee te beginnen. “Na verloop van tijd moet het kind begrijpen dat het woord ‘kind’ slechts een woord is in een veranderlijk discours. ‘Het’ kind als kenbare eenheid bestaat dus eigenlijk niet”, verklaart Bokhoven.
De podoloog uit Rotterdam-Kralingen wil zijn kinderen niet meteen afschrikken met de ingewikkelde lectuur van een Richard Rorty, Jaques Derrida of Jean-Francois Lyotard. Wel is hij van mening dat je als ouder met een aantal kerncitaten veel kan bereiken. Boven het bed van zijn zoon Guusje Bokhoven (5) staat in het rood de tekst: ‘Il n’y a pas de hors-texte.’ “Guusje zegt nu al tijdens het spelen tegen zijn vriendjes dat er niks buiten de tekst is omdat er geen referent of transcendentale betekende bestaat”, zegt zijn trotse vader.
Als Guusje speelt met vrienden, speelt hij ook met culturele en sociale identiteiten. Zijn benadering van Lego is dan ook erg postmodern. Door de lichaamsdelen tussen verschillende poppen te verwisselen en hoofden op androgyne lichamen te plaatsen, exploreert de kleuter genderrelaties. “Ja, dat vind ik leuk papa”, zegt Guusje.
Kinderen ontwikkelen een sterk gevoel voor goed en kwaad na het vierde levensjaar. De postmoderne opvoeding tracht een dergelijk metafysisch onderscheid in de kiem te smoren. De nieuwe pedagogische stroming benadrukt dat alles relatief is, ook begrippen als goed en kwaad. “Het kind moet twijfelen aan elke overtuiging en vooral aan zichzelf. Absolutisme creeërt een vals gevoel van eigenwaarde, een van de grootste ziektes van de hedendaagse samenleving. Het relativisme ontkent alles, maar schept daarmee op een hoger metaniveau juist een glasheldere norm. Dat begrijpt een kind”, concludeert Bokhoven.
test
Het lijkt wel alsof men de kindertjes gelijk wil klaarstomen voor het Europarlement. Gaat Brussel nu ook al de reguliere nationale opvoeding bepalen?
Helemaal eens met het stuk. Daarom pleit ik ook voor toevoeging van het ingredient Lyserginezuurdiethylamide in potjes Olvarit, teneinde het kind op prille leeftijd zelf te laten ontdekken dat alles relatief is en er op kosmische schaal niet iets bestaat als bijvoorbeeld ‘goed’ of ‘kwaad’.
Met stijgende verbazing ! Wat een waanzinnige onzin wordt hier geponeerd. Behalve dan door iemand als Kees22.
Hahaha, je kunt veel die Jochem van den Berg zeggen, maar hij heeft wel erg goed opgelet bij zijn lessen in postmoderene filosofie, sociologie, literatuurologie of welke andere -ologie hij dan ooit gestudeerd mag hebben.
Toch ben ik van mening, dat goed en kwaad, zo niet verwoest, dan toch zeker opnieuw gedefinieerd dient te worden.
Als een vrouw bv haar echtgenoot, die de kinderen mishandelt en haar opsluit, ten einde raad met een keukenmes om het leven brengt, valt dat geenzins goed te praten. Zij ontneemt bovendien de echtgenoot de kans zijn leven te beteren.
Een kind echter, dat op speelse wijze de moeder onverwachts voor de langs razende trein duwt, dient niet alleen geprezen te worden voor het gehoor geven aan intuitieve waarden, doch heeft tevens de moeder behoed voor het maken van (verdere) misstappen, waardoor zij a.h.w. posthuum zal kunnen uitgroeien tot een ware heldin. Een goed getimed, vroegtijdig overlijden komt een mensenleven immers ten goede. (vgl. dode politici en filmmakers, die bij leven slechts ellende veroorzaakten)
Een kaleidoscopische visie op de samenleving, daar zouden we reeds vanaf de vroegste jeugd naar moeten streven.
@sacroes: “maar jullie zijn wel goed met dure woorden strooien en je zou het daardoor bijna gaan geloven.”? Ik geloof het nou juist minder als mensen met dure woorden gaan strooien.
@Oblomov: Dat is inderdaad een groot probleem.
Ik vind deze ontwikkeling erg gevaarlijk. De volwassen ouder projecteert zijn relativisme namelijk direct op het kind. En hoewel voor volwassenen relativering en zelfs relativisme wellicht een goede zaak zijn, zijn ze dat voor kinderen niet. Kinderen kunnen nog niet eens afstand nemen van de ouders, laat staan van zichzelf.
Ik geef een voorbeeld om het te verduidelijken.
Als je tegen een volwassene zegt: “Het is maar net de vraag of je ouders het wel goed met je voorhebben.”, haalt hij/zij zijn/haar schouders op. Want dat weet hij/zij inmiddels zelf ook wel.
Als je tegen een kind hetzelfde zegt, zal het heel verdrietig en angstig worden. Want de ouders zijn zijn hele wereld, zijn hele heelal.
Kinderen moeten, om goed en stevig op te groeien, een duidelijk beeld krijgen van goed en kwaad. Goed is wat plezier en beloning, bijvoorbeeld knuffels, snoep of de attenties van Ome Jan, oplevert. Kwaad is wat pijn en straf, bijvoorbeeld een draai om de oren, vies eten en de ondervraging van een agent, oplevert.
Tsja, probeer deze ideeën maar eens om te zetten in bruikbaar speelgoed…
Quote[ . “Het kind moet twijfelen aan elke overtuiging en vooral aan zichzelf. Absolutisme creeërt een vals gevoel van eigenwaarde, een van de grootste ziektes van de hedendaagse samenleving. Het relativisme ontkent alles, maar schept daarmee op een hoger metaniveau juist een glasheldere norm. Dat begrijpt een kind”, concludeert Bokhoven.]Quote
Huhh????
Gelukkig weet ik dat jullie geweldige stukjes schrijven dat net niet waar zijn maar man jullie zijn wel goed met dure woorden te strooien en je zou het daardor bijna geloven .
Petje af, mijne dame en/of heer .
Volkomen briljant.
Een vlaag van herkenning naar mijn eigen Gooise proto-prepostmodernistische opvoeding, welke ik genoot temidden van destijds nog helaas nog pre-oestrogene Gooise Meiden. De meelijwekkend achterhaalde begrippen ‘goed’ en ‘kwaad’ werden mij destijds alreeds als zijnde ‘abject’ en ‘pseudo-elitair’ op relativerende wijze geherdefinieerd, en gelijk hadden ze, die rakkers van ouders van mij. Edoch: later, tijdens mijn opleiding aan Glenn Mills, herrees de goed-kwaad kwestie in neo-conservatieve vorm, ogenschijnlijk sterker dan ooit tevoren. Maar ook hier bood de Socratische dialoog uitkomst. Vanuit de isoleercel bedacht ik het concept van de postmodernistische heropvoedingskampen. Het manuscript bleef zo’n 18 jaar onaangeroerd liggen (de tijd was er nog niet rijp voor) maar nu lijkt de directie, aangespoord door alle commotie rondom het instituut, bereid zich te verdiepen in mijn tienergedachtengoed, dat zelfs in tijden van Hyves en Burkababes, getuigt van een opmerkelijke vroegrijpheid. Ik zeg u: u hoort nog van mij.
Wat ik uit Uw uitstekende monoloog op kan maken is de kernzin (in mijn vertaling) “Neuken?”.
Natuurlijk was dit vanuit de isoleercel moeilijk realiseerbaar, volledig begrip voor.
Maar betaalde liefde kan de overhormonale frustratie behoorlijk ondervangen.
Verder verheug ik mij Uw manuscript te mogen recenseren voor het meisjesinternaat “De laatste heilige maagden” in Tilburg.