Na drie jaar werken als corporate marketing consultant was de 29-jarige Tess uit Amsterdam nog maar een schim van de sprankelende vrouw die ze ooit was. “Het woord ‘ziel’ was nog maar een vage herinnering en de PowerPoints bleven maar komen.”
“Toen ik begon met werken, dacht ik: dit is gewoon hoe volwassen worden voelt”, vertelt Tess geëmotioneerd. “Je koopt een blazer, zegt dingen als ‘cirkel even terug naar mij’ en denkt dat het erbij hoort dat je elke maand een nieuw LinkedIn-certificaat haalt om relevant te blijven. Maar na twee jaar had ik moeite om echte emoties te voelen, behalve lichte euforie bij het woord vrijmibo.”
Tess haar bijna-doodervaring kwam tot een hoogtepunt tijdens een heidag. “We moesten post-its plakken bij een wall of inspiration. Toen ik merkte dat ik serieus nadacht over hoe we ‘samen een wendbare mindset kunnen cultiveren’, zag ik mijn eigen reflectie in de glazen vergaderzaal. Mijn ogen waren wazig en wat ik ook probeerde, de termen ‘synergie’ en ‘agile implementaties’ bleven maar uit mijn mond stromen. Ik dacht aan zielige dingen, klimaatrampen, oorlog; het zei me niets. Dat was het moment waarop ik wist: als ik nu niet stop, gaat het het mijn leven kosten. Tenzij ze me opslag bieden natuurlijk.”
