Peter Bosz baarde woensdagavond opzien door rustig te blijven zitten na de krankzinnige comeback van PSV tegen Sjachtar Donetsk. Dit gebeurde er in het hoofd van de trainer:
Die 3-2 gaat ook nog wel vallen, hij hangt in de lucht. Het stadion zal ontploffen. Maar ik ben Peter Bosz. Ik ben kritisch. Het spel was niet goed vandaag. Dat moet ik uitstralen. Als hij valt, blijf ik kalm. Rustig opstaan, met een wat ironisch glimlachje. Zo van: fijn die drie punten, maar goed voetbal heb ik niet gezien. Ik ben Peter Bosz. Ik ben anders. Ik sta boven de euforie. Dat maakt me een iconische trainer. Als ik kalm blijf, zullen de journalisten dat misschien eindelijk ook zien. Dat ik iconisch ben. Iconischer dan Arne, die heeft toch een minder markant hoofd dan ik, laten we eerlijk zijn. Kijk, daar heb je de goal al. Wie maakte 'm? Is dat godverdomme Ricardo Pepi? Echt geen zin in. Oké, doodstil blijven zitten nu. Aandacht van hem afleiden. Camera's naar me toe lokken door helemáál niets te doen. Goed zo. Ik ben Peter Bosz en na afloop gaat het over mij. Daar komt Rob Maas op me af om me te betrekken in de feestvreugde. Apathisch op reageren, dat maakt het alleen maar iconischer. Uitstekend opgelost. Ik ben Peter Bosz.
