De 33-jarige Gerard is een zogenaamde nooitbloeier: iemand die ook op latere leeftijd niet tot bloei komt. Of het nou op het gebied van werk, relaties of zingeving is: Gerard zal nooit de volle potentie bereiken. De bloem blijft in de dop. Als er in die dop al een bloem te vinden is.
De meeste mensen in zijn omgeving hebben allang een vaste relatie, of hebben andere manieren gevonden om hun leven romantisch naar tevredenheid in te vullen. Anderen hebben een leuke baan, of een die zo goed verdient dat het de niet-leukheid ruimschoots compenseert. Voor Gerard is dat allemaal niet het geval. Zijn vrienden, die hij minder en minder spreekt, stellen hem gerust: “Joh, maak je geen zorgen. Je moet jezelf niet zo vergelijken met anderen, jij bent gewoon een nooitbloeier.” Of ja, eigenlijk stellen ze hem niet gerust, ze zeggen het hem gewoon zoals het is.
Voor veel mensen komt hun tijd nog wel, maar dat is bij Gerard niet het geval: zijn tijd komt niet meer.
Misschien toch een troostend woord: misschien is hij wel een ooitbloeier, iemand bij wie het leven bij z’n 73e begint. Hoop doet leven!
Auw