Afgelopen nacht Nederlandse tijd werden de derde en de vierde run in de monobob verreden op de Olympische Spelen, een eenpersoonsbobslee. Het ziet er allemaal prachtig uit van buiten. Hard door de bochten, snelheden boven de 100 kilometer per uur. Maar achter die wereld vol snelheid gaat soms ook tragiek schuil: het kan heel eenzaam zijn in de monobob.
Er rust een beetje een taboe op, maar veel piloten ervaren het in de eenpersoonsbob, dat gevoel van eenzaamheid als ze zich met meer dan 100 kilometer per uur beneden laten storten in die smalle ijsachtbaan. Karlien Sleper, deelneemster namens Nederland in Peking, kan erover meepraten. "Helemaal alleen in zo'n bobslee duurt een minuut opeens heel lang als je met 100 kilometer per uur over die baan gaat. In een tweemansbob of viermansbob kun je elkaar dan even opzoeken. Nu ben je gedurende die minuut van je run helemaal alleen met je slee.”
Dat gevoel om helemaal alleen in zo'n grote slee te zitten wordt nog wel eens onderschat door de buitenwacht. "Dat gaat nog wel voor één run, maar het zijn er vier. Bij die vierde denk je echt: wéér een minuut helemaal in m'n eentje in die slee. Het gaat aan je vreten. De wanden van de slee komen op den duur op je af. Een heel onprettig gevoel, zeker als je keihard door een bocht suist en dat ding ook nog in de baan moet zien te houden."
Het lijkt me minder erg dan als dood vlees met 1 of 3 lui achter de stuurdert weg te moeten duiken van start tot eindpunt.
Dan toch liever voetbal, al zal de capitulatie niet meevallen.