Het sneuvelen van twee Nederlandse militairen van de Task Force Uruzgan (TFU) is in de media neergezet als een ‘tragisch ongeval’. Deze week bleek echter dat er sprake is van ‘onbedoelde bij-effecten’ van een revolutionaire strategie, uitgedacht door een denktank van hoge militairen en strategen verbonden aan Instituut Clingendael. Een attractieve aanvalstechniek, met meer casualties per euro, moet Nederland internationaal in een beter licht zetten.
In een gesprek met een anonieme bron binnen Defensie kwamen nieuwe feiten naar boven die de gebeurtenissen rond Deh Rawod in een heel ander licht zetten. Het blijkt dat de Nederlandse troepen binnen NAVO-kringen al tijden in het zogenaamde ‘rechter rijtje’ worden geschaard. “De casualties-per-euro index is ronduit laag te noemen. Ondanks de top-meccano [geavanceerde apparatuur, red.] die mee is, blijven de verwachte resultaten uit. Neem nou bijvoorbeeld die Ghurka’s die uitkomen voor Groot-Brittannië: met verwaarloosbare materiaalkosten maken die jongens grote slagen tegen de vijand. Dat soort efficiëntie, daar kijken we hier wel met scheve ogen naar.”
In opdracht van Dick Berlijn, commandant der strijdkrachten, werd een onderzoek uitgevoerd naar de effectiviteit van de troepen in het veld. De executive summary laat weinig aan de verbeelding over: “Er moet, kortom, meer geschoten worden. Nederland dient aanvallende, attractieve vuurgevechten te voeren.” De infame Nederlandse zuinigheid lijkt ook een rol te hebben gespeeld in de gevolgde strategie. Wat voor nut heeft het immers om munitie te laten liggen, als het toch al de halve wereld rond is gesleept? “Opmaken is goedkoper dan terugvliegen, zeker met de nieuwe kerosinetaks die eraan zit te komen.” En zo snijdt het mes aan twee kanten.
De strategen hadden één onwaarschijnlijke factor buiten beschouwing gelaten. Uit geheime documenten blijkt dat de Nederlandse troepen zich maandenlang hadden voorbereid op de missie rond Deh Rawod. Helaas bleek, toen de missie daadwerkelijk uitgevoerd kon worden, dat de Amerikanen vlak daarvoor het hele gebied, op de voor hen kenmerkende grondige wijze, hadden ontdaan van Talibanstrijders.
Waarom de missie vervolgens alsnog is doorgezet is onduidelijk. Wellicht is gebrekkige communicatie tussen de Nederlanders en de Amerikanen, veroorzaakt door het ronduit onhandige tijdsverschil, hier debet aan. Onze bron verzekert ons dat hij, na het zien van de samenvatting, tot geen andere conclusie kon komen dan “[dat] het team de vooraf uitgestippelde strategie tot in detail heeft uitgevoerd. Een totaal gebrek aan tegenstanders op het veld zorgde helaas voor een zodanige verwarring tussen de linies van de verschillende compagnies dat er op elkaar geschoten is. Hoewel sommigen beweren dat een eigen goal tot puntenaftrek zou moeten leiden, stellen wij ons op de positie dat er nergens reglementair vastgelegd is dat de slachtoffers bij de tegenstander dienen te vallen. De nieuwe tactiek heeft de toets van het slagveld wat ons betreft glansrijk doorstaan.”
Nu blijkt in de nabeschouwing dat de commentatoren in het land dit toch heel anders zien. Ook de stem van het volk is niet bijzonder tevreden over het behaalde resultaat. “Je kan wel zeggen dat we in de volgende ronde zitten, maar wat mij betreft telt de manier waarop toch zeker nog mee. In mijn tijd was souplesse op het slagveld veel belangrijker, en was er nog plaats voor vedettes met een eigen organiserende inbreng,” aldus een veteraan aangesloten bij militaire vakbond AFMP. Of deze tactische blunder op korte termijn zal leiden tot wissels bij de leiding in het veld, houden wij nauwlettend in de gaten.
