De 24-jarige Milo komt de laatste maanden amper aan zijn studie geschiedenis toe. En niet vanwege corona, maar vanwege alle recruiters die hem maar blijven bellen en mailen met lucratieve baanmogelijkheden.
“Tijdens mijn bachelor was het al bijna niet te doen hoor”, vertelt Milo, “maar sinds ik een master Geschiedenis van de Internationale Betrekkingen volg, is het hek helemaal van de dam. Kennelijk zitten ze overal te springen om mensen die het geopolitieke schouwspel tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie, en de rol van Henry Kissinger daarin, een beetje kunnen duiden.”
Milo somt op door wie hij allemaal is benaderd de afgelopen maanden: “gemeenten, ministeries, consultancykantoren, uiteraard ook de grote 5, mediabureaus, tv-maatschappijen, kleine ondernemers, veel parfumerieën, bouwbedrijven, BAM, het landelijk politiekorps, het Rotterdam Terror Corps, de brandweer in Diemen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Overal dezelfde vraag: Milo, kun jij ons alsjeblieft helpen met bronnenkritiek?”
Milo is vooralsnog op geen enkel aanbod ingegaan. “Ik heb m’n LinkedIn-pagina verwijderd want ik wil eerst in alle rust mijn scriptie afmaken. Daarna kan ik altijd nog werken in één van de duizenden branches waar ze zitten te schreeuwen om historici.”
Het ligt genuanceerder als je denkt.
Mooi zo. Mensen als Milo kunnen we later goed gebruiken.
Bezinning en duiding zijn in deze populistische tijden hard nodig. 🌍🌎🧭🧭