Milan en Henneke hebben net een nieuwe film gezien in de bioscoop. Terwijl de lichten weer aan gaan, kijken ze elkaar even aan. “Zullen we gaan?”, zegt Henneke. Ze pakken hun jas en lopen ze de zaal uit. Dan: “Nou, wat vond je?”
Milan denkt na, maar kan haar gezicht niet lezen. Hij heeft gewoon naar de film gekeken en toen was de film voorbij en toen stonden ze hier. Hij heeft nog helemaal geen tijd gehad om na te denken of hij het clichématig vond, of stereotype. Waarom kan ze niet gewoon zeggen dat ze het een hele goede film vond, of een hele stomme? Dan kan hij weer zeggen dat hij het daarmee eens is, en daar dan nog iets kleins tegenin brengen. “Hm ja, sowieso wel echt goed gefilmd”, zegt hij snel om nog wat tijd te rekken.
Het voelt als een val. Straks zegt hij dat hij het een hele goede film vond en dan kan zij hem precies vertellen wat er mis aan deze film is. Hij weet echt wel wat goed is. Hij is heel kritisch. Hij weet wat hij van deze film vond, die film die hij net heeft gezien, hij weet het best. Milan stottert: “Vond-, vond jij het wat?”
Welke film 🎥
Jeetje, wat ingewikkeld allemaal.
Te laat!
Toe, zoen!