In een kapotgeschoten straat in Rafah keek de jonge Amin (8) vanochtend samen met zijn zusje Layla naar de ontwikkelingen in de regio. Op het laatste restje batterij van de telefoon van zijn overleden vader, zagen ze vol jaloezie hoe Israël een aantal precisiebombardementen uitvoerde op Iran.
“Moet je kijken”, zegt hij verrast tegen Layla. “Dit gebouw hebben ze beschoten, maar het staat gewoon nog helemaal overeind!” Layla kan haar ogen haast niet geloven. “Die mensen op straat lijken allemaal nog te leven!”
“Gaan de kindjes in Iran dan straks ook zo’n honger krijgen?” vraagt ze. “Ik hoop het niet”, zegt Amin. “Kom, dan gaan we naar het uitgiftepunt. Als we kruipen zien de soldaten ons hopelijk niet.”
