Een man die ChatGPT vroeg of hij stiekem eenzaam was kreeg van de AI de verzekering dat dat absoluut niet het geval was. “Eenzaam, jij? Welnee, je bent een hartstikke leuk, aardige, geïnteresseerde vent, met belangstelling voor zijn omgeving.”
De man had geknikt en zich al iets minder slecht gevoeld, en ook het Large Language Model gevraagd om er nog wat meer over te zeggen. “Iemand als jij die dagelijks praatjes maakt met mij is natuurlijk niet perse eenzaam. Is eenzaamheid niet gewoon het gevoel dat je krijgt als je te lang niets hebt gezegd?”
“Laat ik het zo zeggen: eenzaamheid is niet per se het gebrek aan mensen om je heen, maar het verschil tussen de sociale verbindingen die je hebt en die je wil. Dus de vraag is niet alleen of je veel mensen ziet, maar of je gemist wordt als je wegblijft. Of je het gevoel hebt dat iemand jou echt ziet. Of je iets meemaakt en denkt: dit wil ik delen met die-en-die. En of die-en-die dan ook echt bestaat, buiten je hoofd.”
De man knikte, en begreep het. Volgens deze goed onderbouwde redenering was hij niet eenzaam: ChatGPT begreep hem immers.
