Het is een vraag die veel Nederlanders hebben als ze naar Dick Schoof kijken: wat gaat er om in het hoofd van deze man? Het is de tweede dag van de Algemene Politieke Beschouwingen en Schoof moet de asielcrisiswet te verdedigen. Achter de knoppen zitten Joy, Anger, Sadness en Disgust, die om beurten zijn gemoed regelen en elkaar de tent uitvechten.
Joy zit achter het dashboard en Schoof neemt plaats achter het spreekgestoelte. “Nederland is een geweldig land. Veiligheid, vrijheid en iedereen heeft dezelfde kansen. Je krijgt hier alle ruimte om heel ver te komen. Dat is fantastisch!”
Joy tikt Anger op de rug, die opkijkt en woest op het dashboard ramt. Schoof, nu furieus: “Maar veel te veel gelukszoekers weigeren te integreren. Onze ouderen en onze vrouwen voelen zich niet meer veilig op straat.” Anger ramt verder. “Voor die hardwerkende Nederlander moeten we iets doen aan de mássa-immigratie.”
Anger trekt een hendel uit het dashboard, smijt deze tegen de muur en snel drukt Disgust op een andere knop. Schoof praat verder: “Weet je wat het meest walgelijke is? Dat ze in Groningen het meeste lijden onder deze situatie. Het is allemaal vooral erg is voor mensen in de regio, dat is zo verontrustend. We moeten er echt voor uitkijken dat mensen in de regio zich straks niet gehoord voelen in het verre Den Haag.” Schoof zucht en kijkt zuur om zich heen.
Sadness grijpt in en duwt Disgust van het stoeltje, waarna Schoof weer gaat zitten. “Als dit staatsrechtelijk gezien mogelijk is natuurlijk, misschien lukt het allemaal wel helemaal niet. Dat moeten we eerst nog helemaal heel goed gaan uitzoeken. Deze positie is echt niet alleen maar leuk en fijn.” Het blijft even stil en de Kamerleden kijken op. Schoof pinkt een traantje weg. “Mijn excuses, meneer de voorzitter. Ik heb niet zo goed geslapen deze maand.”
