Het verwoeste revalidatiecentrum in de West-Oekraïense stad Lviv vormt nu permanent geen dreiging meer voor Rusland. Het centrum, gelegen in het historische hart van Lviv, was al jaren provocerend mensen aan het helpen opnieuw te leren lopen. Een vermoedelijke hypersonische Russische Iskander-raket heeft aan dat onrecht en die bedreiging voor de Russische staatsveiligheid een einde gemaakt.
Veel extreem-linkse en -rechtse stemmen in Europa reageren opgelucht. “Ze hebben er feitelijk zelf om gevraagd”, zegt onder andere Bob.
Vorig jaar was mijn rugtas onderweg gestolen met voor de aanval op Israël. De ramen waren bij me ingegooid en bij een bushokje aan de weg was dat ook het geval, waar ik weleens ga zitten om een sigaret op te steken of te schuilen als het regent. Van de week waren de ruiten van het bushokje opnieuw vernietigd. Ik vertelde iemand ervan. In de stad zat geregeld een stel tieners bij me in de buurt. Op een gegeven moment had ik er genoeg van om ze een vuurtje te geven als ze blowen. Ik zei dus nee. Ze vervelen zich op school. Nu was ik de fouterik.
De jongen met een kuif die zich altijd met een stel negertjes zit uit te sloven is een van de weinigen die ik weleens in het bushokje zag. Hij woont daar in een dorp vlakbij. In het tunneltje uit de stad stond ook graffiti. “Pak ons dan Handhaving. Beverly is echt.” Dat doen ze voor een meisje. Soms is de graffiti de volgende dag weer weggehaald, en om en om weer terug. De dag nadat ik mijn buurvrouw uitleg hoe dit zit, kom ik dezelfde gozer weer tegen die daar dagelijks door fietst. Ik had net uitgelegd dat hij zo gefrustreerd is dat de blonde woke meisjes met een neger rondlopen, dat doen ze bewust omdat het sletten zijn, dat hij overal de ramen ingooit.
Ik zie hem ergens aan de rand van de stad toevallig langskomen en kijk op, en hij schreeuwt naar me: “Wat kijk je naar me, klootzak. Ga ergens anders zwerven.” Ik ga hem achterna op de fiets en zeg dat kan ik uitleggen, hij gooit zijn fiets op de straat en komt naar me toe. Ik zeg voel je je schuldig? “Dat is een bekentenis.” Nog een dag later zit ik in de stad en komt hij voor het eerst met een blond meisje langs. Of is dat door mij ontstaan?