Het nieuwste wonderkind aan het voetbalfirmament heet Lamine Yamal. De pas net 17-jarige Spaanse jongen, nu al een superster, heeft zich in recordtempo opgewerkt naar de top. Wij togen naar Rocafonda, de wijk waar hij opgroeide, en kwamen daar vooral andere journalisten tegen.
Rocafonda is een migrantenwijk in de stad Mataró op zo’n 40 kilometer afstand van Camp Nou, daar waar Yamal furore maakt. Van het stadion van FC Barcelona naar Rocafonda is het normaal gesproken ongeveer 45 minuten rijden, nu iets langer; er staat een lange file van taxi’s die sportjournalisten naar de wijk moeten brengen voor een reportage.
“Hier groeide hij op, op deze pleintjes speelde hij”, vertelt een journalist van La Vanguardia ons als we door Rocafonda lopen. Martín Puerta (53) heeft zelf nooit met Yamal gevoetbald, zegt hij terwijl hij druk aantekeningen maakt. “Dit is de plek waar zijn nu al iconische juichgebaar ontstaan is”, vult Uwe Müller (61, freelancer bij BILD) aan. “304, naar het kengetal van deze wijk. Althans, dat begreep ik van iemand van La Gazzetta dello Sport.”
Na een paar uur ronddwalen vinden we tussen het woud aan sportjournalisten eindelijk een local. “Als jonge jongen bij CF La Toretta was hij al ontzettend goed”, vertelt een jeugdtrainer die in elk artikel wordt opgevoerd. We noteren het braaf, net als onze collega’s. Even denken we kort daarna een tweede local in Rocafonda te hebben gevonden, maar het blijkt een journalist van het AD te zijn die Spaans oogt.
Nadat we gezellig geluncht hebben met collega’s van Der Spiegel en NRC, besluiten we naar huis te gaan. Op de valreep worden we op onze schouder getikt door Chloé Moret (48), een sportjournaliste van L'Équipe. “Jullie zijn vergeten zijn vader te noemen, Mounir”, zegt ze, kijkend naar onze aantekeningen. “Hij is pas 35 jaar, heel jong. Maar Lamine Yamal is ook heel jong, dus het kan wel.” We bedanken haar en stappen in onze Uber, de file tegemoet.
