Het is zondag, 11.05. Tom zit in de intercity van Rotterdam naar Gouda en kijkt op van zijn telefoon. De rust van een grazende koe en een springende haas doet hem beseffen dat het leven meer is dan Candy Crush en Whatsapp.
“Sinds ik uren geleden instapte op Rotterdam Centraal heb ik niet meer naar mijn telefoon gekeken. Ben ik nu beter dan de rest? Moreel superieur? Ik zou het niet zo snel over mezelf zeggen, daar ben ik te bescheiden voor.” Tom kijkt naar de horizon. “Dat komt doordat ik in het moment leef. Omdat ik dus niet de hele dag naar dat schermpje zit te turen. Zoals al die andere mensen. Oh kijk, Gouda.”
“Sommige mensen worden er chagrijnig van als ze hun telefoon niet gebruiken. Ik niet.” Tom hoopt dat de vrouw tegenover hem zometeen even opkijkt, zodat ze het kan zien. “Stop die mobiel in je zak, denk ik dan. Kijk om je heen! Zie de wereld aan je voorbij trekken, de natuur floreren in deze prachtige lente. Het komen en gaan van de treinen. Als ik kon dichten, zou ik het haar laten horen.”
De vrouw lacht naar haar telefoon. Tom wordt bozer. “Niemand ziet mij. Zoals wij elkaar allemaal niet meer zien in deze maatschappij,” roept hij. De vrouw reageert niet. Tom pakt zijn telefoon weer op. “Dan niet.”
De kop boven dit artikel is ingestuurd door een Vage Kennis. Vage Kennissen maken elke maand kans op plaatsing van hun eigen stuk op De Speld. Ook kans maken? Word nu Vage Kennis.
Ik verneem dat de Intercity er uren over doet om van Rotterdam in Gouda te komen. Dat Tom dat noodlot over heeft voor een beter milieu, is heel goed van hem vind ik. Willen jullie dat aan hem doorgeven?