Het is drie voor half vier en de minuten kruipen voorbij. Nog drie minuten en dan mag Jeroen zich van zichzelf toegeven aan de trek. Hij loopt naar de koelkast en eenmaal terug bij zijn laptop trekt hij de aluminiumfolie van zijn chocoladepudding. "Eet smakelijk", zijn collega glimlacht en knikt naar hem.
In drie happen lepelt Jeroen het bakje leeg. Met het puntje van zijn lepel schraapt hij de laatste restjes pudding uit de randen van de bodem. Hij schuift het bakje weg en staart weer naar zijn laptop. In zijn ooghoek glanst de bruine chocoladepudding op het aluminium dekseltje.
15:36. Jeroen trommelt ongeduldig met zijn vingers op zijn bureau en lacht naar zijn collega. Hij weet nog een restje pudding langs de rand van het bakje weg te schrapen. Nog vier minuten tikken voorbij. Hij pakt het folietje, buigt zich naar voren achter zijn scherm en likt het dekseltje af. Een speeksel achtige substantie van zwakke wilskracht en schaamte resteert.
