Guido heeft een bijzondere gave: hij is paardenschreeuwer. Bij aankomst bij zijn Manege De Gulle Hoef in Drachten horen we hem al in de verte op zijn eigen bijzondere manier communiceren met zijn paarden: “HEE, SUIKERKLONTJE?!!”
“Een paardenschreeuwer is iemand die op een onnatuurlijke en respectloze manier met paarden communiceert”, legt Guido uit. “Als een paard zich bijvoorbeeld niet laat zadelen of niet in de trailer wil bellen ze mij, en na een half uurtje schreeuwen lukt het me meestal wel.”
“Je moet echt zo dicht mogelijk bij het oor komen, en dan vol in die gehoorgang brullen.” Guido demonstreert wat hij bedoelt. “HEEEE! HUUUU PEERD!” schreeuwt hij naar het dier. Kennelijk heeft het paard precies door wat hij bedoelt, want het reageert direct door wild in het rond te springen. “Fascinerend he?” vindt Guido. “Je praat gewoon op een heel andere golflengte met zo’n paard. Een tyfusharde golflengte.”
“Ik kom uit een zeer begaafde familie van schreeuwers”, vertelt hij. “Mijn vader was bomenschreeuwer en mijn moeder doof. Soms kon mijn pa uren in de tuin tegen de rhondondendron aankrijsen. ‘WIL JE WATER?’, prachtig vonden wij dat. Als ik ’m dan zo tekeer zag gaan dacht ik: dit wil ik ook.”
Ik ben asielzoekercentrumschreeuwer.
JIJ KRIJGT EEN ASIELZOEKERSCENTRUM. EN JIJ. EN JIJ. EN JIJ. EN JIJ. WIL JE NIET JE KRIJGT M TOCH HA HA. EN JIJ. EN JIJ.
Wat toevallig.
Die paarden zijn nou net ook doof.