Wat hebben Jutta Leerdam, #schaatsen, #olympischespelen, Bert Maalderink en Hitlergroet met elkaar gemeen? Op het eerste gezicht niet allemaal even veel, tot je bedenkt dat ze allemaal trending topic waren vandaag en wij daar een verhaal van hebben gemaakt. Benieuwd wat er in dat verhaal allemaal gebeurt? Lees snel verder!
Het begint allemaal op een grijze februaridag waarop de zon het vertikt om zich airtime te laten ontnemen. Storm Dudley raast over het land. Maar daar heeft Jutta Leerdam geen boodschap aan. Jutta danst door haar hotelkamer, als ware ze een kunstschaatsster. Ver van hier, ver van haar familie en storm Dudley bereidt ze zich voor op een dag waar ze lang naar uitkeek. Natuurlijk mist ze haar vriend Koen, maar er zijn vandaag belangrijkere dingen dan gespierde blonde mannen met knotjes. “Wieeeee, vandaag weer lekker #schaatsen”, kirt Jutta.
De vrolijke blondine doet weinig dingen zo graag als #schaatsen, ze heeft nooit iets liever gedaan. En vandaag is een wel heel bijzondere dag voor haar, want ze mag dat wat ze juist het liefste doet – #schaatsen – vandaag doen, en wel op de #olympischespelen. Ze heeft zoveel zin in vandaag, dat ze zelfs het gore prakje Chinese voedsel dat ze in het hotel krijgt gulzig wegslobbert. Even lijkt haar dag een vervelende wending te krijgen als Ireen naast haar komt zitten. Ireen doet ook mee vandaag. Omdat ze al vaker op een #olympischespelen is geweest, denkt ze dat iedereen naar haar ongevraagde advies luistert. "Hee, waarom komt er niet zo'n icoontje van een kransje achter te staan als je #olympischespelen typt", vraagt Jutta zich terecht af. Ireen begint te jengelen. Jutta bedenkt zich geen moment en vuurt een vraag af over de ploegenachtervolging. Ireen druipt af. Jutta voelt zich gelukkig op een manier waarop ze dat nog nooit zo gevoeld heeft.
Duizend meter. Duizend meter #schaatsen, dat is alles. Maar nog belangrijker: iedereen kijkt naar haar. Jammer dat ze het niet op the Gram kan zetten, omdat meester Carl haar telefoon heeft afgepakt. Ziedend was ze geweest. Maar vandaag laat ze daardoor haar humeur niet bederven. Bovendien heeft ze altijd een noodandroid bij zich voor als ze in een situatie komt waarin een selfie genoodzaakt is.
Iets voor half zes lokale tijd is het zover. De starter vraagroept of Jutta er klaar voor is. Waar bemoeit die man zich mee, vraagt ze zich nog af. Maar nog meer heeft ze haar focus op hoe lekker ze in haar pak steekt, op hoe heerlijk haar haar vandaag zit, ze denkt aan hoe haar vriend Koen voor de tv zal zitten. Het mag dan wel een in testosteron gedrenkte gorilla zijn, maar stiekem is hij soms best wel lief, denkt Jutta als er plots een knal klinkt.
Jutta schiet er vandoor. Helaas mag ze maar twee rondjes en een beetje, zo heeft men haar op het hart gedrukt. Ze gaat superhard. Goed opletten, hier moet ik linksaf, en hier ook, en hier ook, en hier ook. Bijna krijgt ze ruzie met een andere vrouw die ook op de baan is. Een Amerikaanse die haar bijna afsnijdt. Scheldwoorden flitsen door Jutta’s hoofd, maar het beste wat ze daadwerkelijk kan uitbrengen is ‘verlept loeder’. Of de vrouw ook verlept is, weet Jutta niet eens, omdat ook zij een strak pak aan heeft dat bijna haar hele lichaam bedekt. Het ijs is oud-Hollands hard. Jutta voelt er nog even aan. Lekker, denkt ze. En voor ze het weet is het voorbij.
Nog even geeft ze haar haardos de zuurstof die het verdient. Verdomme wat zit deze lippenstift goed, weet Jutta. Andere mensen zien het ook, dat voelt ze. Ze gaat zitten en trekt wat makkelijks aan. Op de achtergrond gaat Erben Wennemars viral. “Godver”, vloekt Jutta. Ze ziet Bert Maalderink staan. Hij wenkt. Schoorvoetend schuifelt ze zijn kant op. Hij heeft zijn microfoon weer bij zich en biedt haar een tissue aan. Jutta moet alle mentale zeilen bijzetten om hem niet te lijf te gaan met een klapschaats. Wat zou ze dat ding graag verticaal in zijn voorhoofd planten. Ze wordt uit haar dagdroom gewekt door Bert, die plots een Hitlergroet brengt. “Jezus Bert, doe effe normaal”, zegt Jutta geïrriteerd. Bert Maalderink is zich even van geen kwaad bewust. “Ik wilde me alleen verontschuldigen”, zegt hij verontwaardigd. Niemand gelooft hem.
De stadionspeaker redt Jutta uit de brand. “Ja maar…” stamelt Bert nog op typische NOS-toon als Jutta net iets te opzichtig met haar voeten op de grond stampend maar met gepaste parmantigheid wegbaant. “Nee Bert, nu even niet”, bijt ze van zich af. “Klotediva”, mompelt Bert zoals hij dat altijd doet als hij een blauwtje loopt. Hij probeert het nog eens met een wanhoopshitlergroet. Verontwaardiging alom. Hoewel het tegendeel overduidelijk waar is, doet Jutta voor even alsof Bert niet bestaat. Ze wordt geacht zich te melden bij een schattig podiumpje waar ze op mag gaan staan en naar nauwelijks vijftig mensen mag zwaaien. Ze krijgt een pandabeertje in de handen gedrukt dat voor veertig procent uit camera’s en voor vijfenvijftig procent uit semtex bestaat.
“Bert Maalderink deed net de Hitlergroet”, zegt Jutta nog tegen de man die haar de knuffel overhandigt. Die lijkt niet ontvankelijk voor haar verklikkerij. Logisch ook, want er is een ferme Bert Maalderink-lobby gaande hier in China. Jutta staat er weer alleen voor. Maar voor even is dat niet erg. Ze telt haar zegeningen. Het was een leuke dag op de #olympischespelen. Ze staat op een podium, heeft vandaag heerlijk kunnen #schaatsen en iedereen kijkt naar haar. Dit kan haar nog weleens veel volgers opleveren. “Wij zullen voor altijd vriendjes blijven he”, fluistert ze lieflijk in het oor van het pluizig-psychopatische pandabeertje in haar hand. “Ik weet waar je huis woont”, zegt het beertje.
Jeetje, wat een boel lettertjes in jullie toetsenbordjes!
Hebben jullie Maltering ingehuurd?
TLDR?
Het wordt tijd dat dit wat vaker gebeurd.
Niet de kantjes er van af lopen met een anderhalve alinea.
Kijk naar newsthump
Groeten van iemand die niet bang is voor meer dan 30 lettertjes