Het is weer zover: Niels kan vandaag eindelijk weer naar zijn kapsalon Theater in Diemen, maar nu moet hij weer de hele tragedie van Othello aanhoren.
“Wat mag het worden?“, begint de kapper. Zonder op een antwoord te wachten vervolgt ze: “Ons lichaam is onze tuin, waarvan onze wil de tuiman is.” O god, denkt Niels, daar gaan we weer. Moet ik weer horen hoe Iago de boel zo manipuleert dat Othello zijn geliefde Desdemona ombrengt. Ik kén die mensen helemaal niet.
“Oren vrij? O wat een ellendige ogenblikken maakt hij door, die liefheeft en toch twijfelt, die verdenkt, toch hevig bemint.” Alsjeblieft, denkt Niels van binnen, ik wil helemaal niet weten wat Othello allemaal uitspookt, en waarom jaloezie een groenogig monster is. Knip mijn haar en laat me met rust.
Na het knippen borstelt de kapper de losse haren uit Niels’ nek. “Blijf heel even zitten, dan hou ik je een spiegel voor.”
Othello? Die kebabverkoper uit Varsseveld? Wat is er met hem?
Ze zijn te dom voor hun eigenwaan.
To be or not to be
De hele dag rekenen of je met een hogere prijs meer verdient of juist minder klanten krijgt en minder verdient.
Beste Maitreya,
wat geweldig dat u ook Shakespeare kunt citeren…
Matthijs en Sake, wie van jullie heeft die lekker dubbelzinnige laatste zin bedacht? Dat wil ik graag weten, want ik weet niet aan wie ik de verdiende sterren in het vooruitzicht kan stellen.
Vanuit de trein terug naar Nederland, nadat een kapper in mijn cel mijn verwaarloosde haren heeft gefatsoeneerd om keurig afscheid van de goede Sint en zijn knechten te kunnen nemen.
De losprijs is dankzij een inzamelactie (fundraising – red.) onder de lezers door de directie van De Speld beschikbaar gesteld.
Het draait er alleen nog om wat er op je hoofd zit als er nets inzit.
[…] Lês fierder by De Speld […]