Wesp komt wéér dronken terug bij koningin

“Wat had ik je nou gezegd?” Wesp Olaf zit schuldbewust op een blaadje. Hij durft niet op te kijken naar zijn koningin. “Ik had je gevraagd om eten te halen, en meneer komt weer met lege poten terug. Ik kan vanaf hier ruiken dat je gezopen hebt!” Olaf weet dat ze gelijk heeft. Hij slaat schuldbewust zijn punt- en facetogen neer. Zijn vleugels trillen.

Twintig minuten geleden was Olaf er door zijn koningin opuit gestuurd om een maaltje bij elkaar te schrapen voor de hele kolonie. Toen hij op zijn vaste plekje bij Bistro de Ronde Maarschalk zo snel geen eten kon vinden, heeft hij zich tegoed gedaan aan een heerlijke Wieckse Witte. Hij dook er te diep in het glaasje en is nu net als gisteren dronken thuisgekomen. Nu moet hij zijn daden onder ogen zien.

“Hoe kan ik nou godverdomme eitjes leggen op een lege maag”, tiert de koningin. “Iedereen doet hier zijn best om het leven een beetje draaglijk te maken en jij kiest alleen maar voor jezelf. Ik heb ook helemaal niets aan jou!” Olaf is inmiddels gewend aan de tirades, die met de dag heftiger en langer worden.Het begint een beetje te tollen in Olafs hoofd en de stem van de koningin dwaalt steeds verder af naar de achtergrond. Olaf is doodongelukkig. Was het maar oktober, dan kon hij gewoon lekker paren en weldra vredig sterven.