John vindt een Calippo met colasmaak heerlijk, maar waar hij écht van geniet is zijn lauwe suikerspuug dat zich tijdens het likken onderin de kartonnen verpakking oppoelt.
“Zo’n lauwe slok van je eigen zoete kledder, zalig”, zegt John. “Ik mag dan een volwassen man zijn, maar je bent nooit te oud voor je eigen speeksel uit een nat stuk karton. Als je je best doet, proef je zelfs de zoute druppels die van je voorhoofd in je Calippo-verpakking zijn gegleden. En dan die afdronk van mond. Hmm.”
Zo’n versgedraaide eigense groene klodder waarvan mijn directe omgeving maar geheel en al klakkeloos aanneemt dat het pistache betreft is anders ook niet te versmaden.
De ontstellende droefenis.
Oppoelt?