Maak kennis met de sprookjesachtige cokeplantage van Miguel

Je zou het niet denken, maar de coke van Miguel legt wel 15.000 kilometer af voor je hem in de nektas van Mo ziet liggen. Heb je altijd al willen weten waar jouw envelopje vandaan komt? Volg de reis van dit met zorg gemaakte natuurproduct. We beginnen bij de sprookjesachtige familieplantage, diep verborgen in het oerwoud op de oostelijke hellingen van het Andesgebergte in Colombia, om na een lange reis aan te komen bij de buddy’s van scooters in heel Nederland.

Al op jonge leeftijd raakte Miguel geïnteresseerd in de cocaplant, het basisingrediënt voor een zakje sos. Illegaal coca verbouwen is iets wat zijn familie al generaties doet, en Miguel kon niet wachten voor zichzelf te beginnen. “Het leek me fantastisch om later te kunnen overleven in een land dat wordt geterroriseerd door corruptie en schrijnende armoede. Natuurlijk leef je elke dag met de angst door regeringstroepen aan flarden geschoten te worden of op een landmijn te stappen, maar als ik aan het einde van de dag mijn kinderen met de restjes cocablad nog aan hun voeten tevreden zie slapen dan denk ik: als ik goed geteld heb leven ze allemaal nog.”

Bij het eerste ochtendlicht selecteren de kinderen en grootouders van Miguel met de hand alleen de mooiste cocabladeren. Vervolgens leggen ze de blaadjes in een bad van soda en wordt met de hand kerosine toegevoegd. Onder leiding van Rosa, de vrouw van Miguel, pletten zijn nichtjes de cocabladeren. Miguel staat ondertussen met een AK-47 op wacht voor politieagenten of rebellen. “Vroeger stonden we hier met alle mannen uit de buurt”, zegt Miguel. “Toen moesten we regelmatig sluipschutters uit de bomen schieten. Maar nu de FARC vrede heeft gesloten met de overheid is de sfeer hier een stuk gemoedelijker en kan ik het in mijn eentje af. Alleen onder deze omstandigheden kun je het allerbeste product maken. Met de zorg die het verdient.”

Door het kerosinebad komen de cocaïnealkaloïden vrij. Dit is het stofje dat voor het kenmerkende frisse gevoel in je lijn zorgt. Na het bad moeten de cocaïnealkaloïden uit de benzine gehaald worden, zodat ze als vaste stof gaan neerslaan. Daarom voegt Miguel een waterig zuur en natriumcarbonaat toe, heerlijk! Na dit tweede badje wordt het overtollige vocht afgevoerd en blijft er een witte pasta over. De kinderen van Miguel noemen dit liefkozend ‘pasta de chocolate blanco’, witte chocoladepasta.

De cocapasta wordt uiteindelijk nog verrijkt met mooie, lokale producten zoals zwavelzuur, kaliumpermanganaat, ammoniak en zoutzuur. Én het zuiverste bronwater dat het Andesgebergte te bieden heeft. Tenslotte wordt de pasta zes uur lang te drogen gelegd in de Colombiaanse zon. En aan het einde van de week komt de hele buurt samen om onder vrolijk gezang de gedroogde cocaïne te verpakken in alles wat ze kunnen vinden. Knuffelberen, bananen, Britse garnalen, kerstversiering, LINDA.meiden: er gaat geen enkel product verloren.

Dan is het moment aangebroken dat Miguel met zijn familie een vruchtbare oogst uit kan zwaaien. Terwijl Miguel en zijn zestien kinderen rustig met een mes tussen hun tanden gaan slapen, is hun cocaïne aan de lange reis naar Nederland begonnen. Het zal nog maanden duren voor het witte goud uit containers in de Rotterdamse haven kan worden gebroken. Als alle buidelratten, laptopaccu’s, kamerplanten en pingpongballen zijn leeggehaald en opgeruimd is het aan de familie Berkelmans om het pretpoeder in de bekende envelopjes van Miguel te stoppen, al dan niet met een snufje paracetamol. En via de familie Berkelmans komen die zakjes uiteindelijk bij je plaatselijke Mo, Keta Kenny of Mozart en dus ook bij jou in je sokken terecht. ¡Disfrútenlo chicos!