Korte besprekingen van films die heel slecht zijn, omdat ze je verdrietig maken

Films waarvan je verdrietig wordt zijn erg slecht. Dat betoogt filmcriticus Karel van het Bot vandaag voor De Speld.

Vrienden, we moeten het hebben over verdrietige films. Films zijn er niet om mij verdrietig te maken. Films zijn er om mij te doen vergeten dat mijn leven geen richting heeft en dat vrouwen mij niet zien staan. Waarom laten filmmakers mij dan eerst van een personage houden, om diegene vervolgens te laten sterven? Ik vind dat niet zou moeten kunnen. Of mensen die ziektes krijgen in films, ook al zo rot. Of dat ze dusdanig moeilijke dingen meemaken dat je er van moet huilen. Dan snap je als maker echt niet hoe films werken en wat films voor mij moeten betekenen.

Tranen, verdriet, dat soort dingen associëren we met slechte gevoelens. Lachen, plezier: dat is goed. Mijn stelregel is altijd: hoe verdrietiger een film is, hoe slechter. Ook de afgelopen tijd heb ik daarom weer bijzonder slechte films gezien. Ik deel ze hier met jullie.

Up (2009)
Een van de slechtste openingen die ik ooit heb gezien in een film, de eerste tien minuten – niet om aan te zien. Een man ontmoet een vrouw, je ziet in vogelvlucht hoe zielsgelukkig ze met elkaar zijn en dan overlijdt zij, waarna hij alleen achterblijft. Het was zo verschrikkelijk slecht, dat ik zelfs aan mijn eigen opa en oma moest denken. De rest van de film gaan wel, maar het begin is echt slecht.

The Pianist (2002)
Verschrikkelijk slechte film, als die man met ingevallen wangen piano speelt en een andere man hem helpt, och nee, het is niet om aan te zien. Ik kan dat niet aan. Het is bovendien alsof de regisseur door middel van het vertellen van één verdrietig verhaal van deze man het verdrietige verhaal van vele miljoenen mensen wil vertellen. Het verdriet vermenigvuldigt zich! Niet best, niet best.

Dead Poets Society (1989)
De film heet een klassieker te zijn en de prent heeft dan ook zeker zijn momenten, zeker als de aardige docent poëzie grappen en grollen maakt met zijn studenten. Maar als op het laatst van de film een van die jongens zelfmoord heeft gepleegd en de andere jongens Robin Williams begroeten door op hun tafels te staan en O captain, my captain zeggen denk ik: hoe heeft dit verschrikkelijke hondsvot van een film, waarbij ik nog een kwartier na afloop zat te huilen, ooit klassiekerstatus gekregen? Onbevattelijk.

Coco (2017)
De film begint op een lichte toon, maar al gauw komen zaken om de hoek kijken als vergeten worden door je naasten, vergeten door ouderdom in het algemeen en trauma’s die generaties lang doorwerken op een familie. Met name het einde van de film, waarbij ik moest huilen, vond ik bijzonder slecht. Daarbij moet wel gezegd worden dat de hele film emotioneel naar dat punt toewerkt, waardoor eigenlijk de hele film slecht kan worden genoemd.

Atonement (2007)
Op zich is deze film niet de hele tijd slecht, maar zeker aan het einde, als blijkt dat die jongen de oorlog niet heeft overleefd, heel tragisch aan zijn einde kwam tijdens de Tweede Wereldoorlog, vond ik de film heel slecht, ook al omdat ik aan mijn overleden moeder dacht en daarna aan allemaal andere verdrietige zaken, zoals mijn eigen leven. Ik geef de film: een vier.

Speciale vermelding
Bambi (1942)
Ik moet bekennen dat ik deze film niet eens heb gezien, omdat ik van allemaal mensen hoorde dat een babyhert zijn moeder verliest omdat het moederhert wordt doodgeschoten door een jager. Mensen noemen mij weleens cynisch, maar wat ik nu ga zeggen is het minst cynische wat ik ooit zal beweren: Bambi is slecht, verderfelijk en het feit dat kinderen ernaar mogen kijken is alles wat er mis is met Hollywood.

Word nu Vage Kennis van de Speld en krijg gratis het nieuwe jaaroverzicht ‘2018: Een Jaar’!