Ieder weekend los gaan. Zolang je je kunt herinneren zit raven in jouw DNA. Maar zonder dat je het helemaal doorhad, zijn de jaren voortgeschreden. 10 tekenen dat de fase waarin het tof is om een raver te zijn, voorbij is:
1. Je vrienden hebben geen zin om op zaterdagavond mee te gaan naar de Marktkantine. Ze moeten maandag werken en ze weten inmiddels wel dat je ze lief vindt.
2. De oppas vindt dat je wel erg vaak op vrijdagavond vraagt of ze kan komen oppassen.
3. De oppas klaagt erover dat je wel erg vaak maandagochtend pas weer terug komt.
4. Je collega’s kijken je meelevend aan als je vertelt over je ‘sicke zaterdagnacht’ in een bos naast de snelweg. Ze horen je uit beleefdheid aan als je vertelt dat naar jouw mening Marcel Dettmann toch echt een betere dj is dan Richie Hawtin, maar gaan dan over op een ander onderwerp.
5. Verhalen over illegale raves en hoe kapot je bent gegaan maken geen indruk meer op je vrienden. Je moet ook elke keer weer opnieuw uitleggen wat je bedoelt met ‘hard gaan’. “Was je met de auto?” is een veelgestelde vraag.
6. Je hebt al twee keer van vriendengroep moeten wisselen omdat je oude vrienden inmiddels allemaal een hypotheek, auto en carrière hebben. Je bent ook maar overgestapt op een bijbaantje, om een beetje hetzelfde ritme te hebben.
7. Je eerste vriendengroep organiseert een interventie, maar je staat op dat moment toevallig op een illegaal feest onder een viaduct. Maandag is ook een domme dag voor een interventie.
8. Je komt je kinderen tegen bij de afterparty van Welcome to the Future en vraagt hun vrienden om een pil. Ze geven het je met een “alstublieft”.
9. Je komt je kinderen tegen bij de afterparty van Welcome to the Future en je denkt bij jezelf: zijn mijn kinderen hier niet iets te oud voor.
10. Je dealer is met pensioen.
11. Als het hier vertoonde verschijnsel “ogen op steeltjes” structureel 24 uur per dag aanhoudt.’
12. Als men in het bejaardentehuis opmerkingen krijgt die op allergie voor wolken marihuana-rook wijst.
Wat is dat toch altijd met die handjes?
Hiphoppers hebben daar ook een handje van (hihi).
Nooit begrepen wat ze nou bedoelen, maar wel verselijk stereotyp.
Als ik vanuit m’n ooghoek weer zo’n plakhandje zie gebaren (Wèg die pleister!) weet ik al dat het de laatste paar jaar opgenomen is.
Met petje achterstevoren en kakzak rond de knieën.
Ach, Paradiso toen je er nog mocht blowen.Trutten. Met die vingertjes in de lucht wijzen wat is dat eigenlijk.
My God, is that Stephen ? Still raving mad ?
Zikke?
Wat een zieke spelling.
Reven doet men toch op een zeilboot?
Raving mad.
Wij zouden zelfs willen zeggen: “Stark raving mad”
Ook een probleem; wanneer je met regelmaat incontinent bent en daardoor de pilletjes nat worden die je tussen je ballen had gestopt.
Ik rock nog steeds op The Bintangs. Anderen vinden daar wat van. Nou en?
De grappen op De Speld hebben intussen een langere baard dan Sinterklaas. Of ik word oud, dat zou ook kunnen.
Mannen met een baard hebben zelden gevoel voor humor.
Je hebt gelijk Wiemersma, Maar De Speld is het enige medium waar babyboomers zich nog kunnen uiten in hun eigen idioom. Net zoals “Een tegen 100” de enige kwis is waar een hoge leeftijd van voordeel is.
Vandaag las ik trouwens dat de baardloze baarddrager Hans Alders het bijltje er bij neergooit als Groningse gas-houder. Hans was in de jaren negentig de officiële tassendrager van premier Wim Kok; maar geen ‘leernicht’. Ik vertrouw erop dat ‘onze’ Henk Krol Hans feliciteert op zijn verjaardag.
en mijn leesbril opzetten om de bijsluiter van datzelfde pilletje te lezen
ik moet altijd mijn kunstgebit ff indoen om dat pilletje weg te knagen.