Jordy nam Ritalin in de club en nu heeft hij alle bezoekers op kleur gesorteerd

“Kom even hier staan, nee hier!” Jordy troont een meisje met een paars topje mee naar linksvoor bij de boxen. In die hoek heeft hij alle paarse, donkerroze en lila geklede mensen neergezet. Toen hij van huis ging heeft Jordy namelijk Ritalin geslikt en nu heeft hij de avond van zijn leven: hypergefocust is hij alle clubbezoekers op kleur aan het sorteren.

“Wajoooooooo wacht wacht wacht kom hier!!!!” Jordy grijpt de barman die de glazen komt halen bij zijn bovenarm. “Jij hebt echt dé perfecte overgangskleur aan weet je dat? Kom hier staan, hier hier hier!” Jordy positioneert de jongen met de torenhoge stapel vaasjes precies tussen het blauwe en het groene vak. “Staan blijven, ja pér-fect.” Hij maakt de yes-vuist.

Jordy gaat als een speer, maar na de primaire en effen tinten wordt het nog even lastig: hij stuit op twee vriendinnen in rood-wit gestipte jurkjes. “Fuuuuckshit. Rooie mensen voorin bij de bar,” prevelt Jordy, “maar witte juist achterin bij de nooduitgang…. Dammit. Hup hup hup!” Zenuwachtig jaagt hij de twee meisjes met hun blote schouders de kou in. “Gaan jullie maar even een broodje döner halen daar verderop! Ik kom zo terug, eerst even dit afmaken!” Jordy knalt de deur van de nooduitgang dicht en spoedt zich naar een jongen in een groene blouse, om die verder naar het midden van de dansvloer te dirigiren. “Ja! Ho! Ho, hier ja, stáán blijven!”

Om kwart over twee is het kleurenspectrum perfect, Jordy kan zo bij Prisma aan de slag.
Maar het kan natuurlijk nog veel perfecter, dus begint Jordy alle bezoekers binnen hun eigen kleurvakken op lengte te sorteren. “Dan ga ik ze daarna nog op alfabet zetten!” De yes-vuist weer. “Zin in!”