Waarom is Ed Sheeran zo sympathiek en waarom wil ik hem wurgen met mijn blote handen?

Hoe is het toch mogelijk dat een artiest zo succesvol als Ed Sheeran zo bescheiden is gebleven, en hoe kan het toch dat ik hem met mijn blote handen wil wurgen?

2017 was ontegenzeggelijk hét jaar van Ed. Hij was niet weg te slaan uit de hitlijsten, werd de meest gestreamde artiest in Nederland en scoorde afgelopen week nog een kersthit met Beyoncé. Natuurlijk het is soms flauwe pop met weinig om het lijf, maar zelfs ik moet toegeven dat Shape of You een lekker aanstekelijk liedje is. Ik zing het zelfs wel eens mee, waarom wil ik dan mijn handen om zijn nek vouwen en knijpen tot hij blauw wordt?

Het kan niet aan Ed Sheeran zelf liggen. Ed Sheeran is een mooie vent. Hij heeft echt een hart voor zijn fans. Laatst zag ik nog een filmpje waarin hij een vijftienjarige straatmuzikant verrast. En dat kan niet zomaar goedkoop altruïsme zijn, hij is zelf namelijk twee jaar dakloos geweest. Ed Sheeran is nooit vergeten waar hij vandaan komt en dat maakt hem ontzettend sympathiek. Er is eigenlijk geen goede reden om hem met mijn blote handen te wurgen. Toch voel ik het jeuken als ik die rode piekhaartjes zie, dan wil ik hem in zijn laatste adem nog één keer Shape of You horen piepen.

De veelbelovende singer-songwriter is een voorbeeld voor de muziek-industrie, iemand die je al het succes van de wereld wenst. Kortom, iemand wie ik met mijn blote koude handen wil wurgen omdat ik niet in staat ben een van de zeldzame pure zielen in deze wereld lief te hebben.

Ed Sheeran weet een eigen perspectief vast te houden in een muziekwereld waarin nietszeggendheid en gratuite positiviteit wordt beloond. Dat valt te prijzen, maar ik wil hem meesleuren naar beneden, naar mijn eigen zielige cynische bestaan waar voor goedheid geen ruimte is en waarin alles van waarde een langzame en pijnlijke dood sterft.