Veel mensen hebben er moeite mee om aan het eind van de dag de dagelijkse beslommeringen van hun werk los te laten. Zo niet positiviteitsgoeroe Kaj Opdenhout. Moeiteloos zet hij de knop om als hij thuis de deur achter zich dichtsmijt.
Om kwart voor zeven ‘s avonds komt Kaj thuis en ploft op de bank. “Waar blijft mijn biertje?”, roept hij naar de keuken, waar zijn vrouw Anja achter het fornuis staat. “Hoe vaak moet ik nog zeggen dat er een biertje voor me klaar moet staan als ik thuis kom?” Hij kijkt op zijn iPhone en stoot zijn teen aan de hoek van de salontafel. “Godverdekankertyfus”, mompelt hij.
“Weet je, mijn werk thuis loslaten is iets wat ik echt heb moeten leren,” legt Kaj uit terwijl hij naar De Wereld Draait Door kijkt. “Het is soms erg verleidelijk om nog even snel mijn vrouw een compliment te geven of mijn kinderen een hart onder de riem te steken. Ik moet dan gewoon streng zijn voor mezelf en hen uitfoeteren. Het zou niet eerlijk zijn tegenover mijn gezin om ze met mijn werk lastig te vallen… – godverdomme Anja! Hoer! Je staat ervóóhóór!” Zijn vrouw zet met een verontschuldigende blik zijn bord eten op de salontafel en loopt terug naar de keuken.
“Ik coach positiviteit als de beste en ik vind het ook echt leuk werk, maar het zou ongezond zijn om daar 24 uur per dag mee bezig te zijn. Je hebt die mentale rust gewoon nodig.” Op tv kondigt Matthijs van Nieuwkerk een optreden van Roxeanne Hazes aan. Kaj schudt zijn hoofd. “Dit hele land gaat naar de knoppen.”
Dit is een groot probleem voor ons, dat vaak wordt onderschat.
Niemand verwacht bij voorbeeld van een metselaar, dat hij na zijn werk z’n avondprak gaat metselen.
Of van een tandarts, dat hij na sluiting van zijn praktijk thuis doorgaat met boren.
Of van een onderwijzer die na vier uur zijn vrouw in kindertaal blijft aanspreken.
Maar van een dominee wordt ten onrechte verwacht, dat hij na de kerkdienst nog in god blijft geloven.
Is dit een moslim, of iemand uit onze bloedeigen bijbelgordel?
Maar goed dat ik geen positiviteitsgoeroe ben. Ik werk thuis.
Beste Niek en Sake,
Jullie praten, ik luister.
Luisteren is geven. Daarom verplaats ik mij écht in de positie van de ander. Door stil te zijn en geen vragen te stellen kun je in de schoenen van de ander staan en voelen hoe het daar is. Stil zijn helpt je om je te verplaatsen in de positie en het gevoel van de ander. Hoe is het om daar te zijn?
Ik heb ook altijd hard voor mijn geld gewerkt.