Onzekere Vladimir twijfelt of Recep hem wel echt leuk vindt

Het is alweer twee uur geleden dat hij hem heeft geappt. Vladimir kijkt nog maar eens op zijn telefoon. Nog altijd geen bericht van Recep, de knappe Turk die hij maar niet uit zijn gedachten krijgt.

Hoe serieus is hij? Die vraag blijft Vladimir bezighouden. Zelf heeft hij wel weer behoefte aan iets meer vastigheid. Hij is eenzaam geweest de laatste jaren. En Recep is precies het type man waar hij op valt. Het lijkt perfect, maar toch slaat de twijfel voortdurend toe. Misschien is hij voor Recep slechts een leuk verzetje.

Of zelfs een rebound boy. Vladimir heeft Receps Facebook uitgebreid bestudeerd en is erachter gekomen dat zijn relatiestatus kort geleden nog op ‘het is ingewikkeld’ stond met ene Jean-Claude. Een verwijfde Luxemburger. Misschien gebruikt Recep hem alleen maar om die Jean-Claude te vergeten, of om hem jaloers te maken.

Hij heeft er niet naar durven vragen, bang om wantrouwig over te komen. Recep heeft je vannacht toch nog liefdevol gestreeld, denkt Vladimir bij zichzelf. Het zit echt wel goed. Hij kijkt naar buiten waar een journalist genadeloos in elkaar wordt geramd door de geheime politie. Vandaag kan hij er niet van genieten.

Vladimir drukt zijn neus in het kussen waar Recep vannacht nog heeft geslapen, maar zijn geur is al vervlogen. Hij blijft maar denken aan zijn mooie gespierde rug en zijn sterke, maar toch zachte handen. Hoeveel andere wereldleiders zou hij daar al mee geliefkoosd hebben? Misschien is het maar beter dat Recep hem niet zo leuk vindt. Het zou toch nooit kunnen werken.

Vladimirs telefoon trilt. Zijn hart klopt in zijn keel als hij het scherm ontgrendelt.