Ex-wielrenner Wim Vansevenant is nog steeds niet betrapt op het gebruik van verdovende middelen. Een groot probleem voor de wielrenners die in de voetsporen van de eeuwige winnaar van de Rode Lantaarn in de Tour de France willen treden. Op welk middel reed de laconieke Belg jarenlang op zijn gemak de Tour uit?
De tijd begint te dringen voor renners als Sven Krauss, Brett Daniel Lancaster en Addy Engels. Over twee weken begint de Tour, en nog steeds is het geheim van Vansevenant niet bekend. Ploegarts Guido Achterberg van de debuterende ploeg Skil-Shimano, waarvan veel renners in de race zijn voor de Rode Lantaarn, heeft nog hoop: “Wim gebruikte vermoedelijk niet zozeer stimulerende middelen, maar juist verdovende middelen. Je gaat er niet harder door fietsen, maar je voelt de pijn niet meer. Het houdt je sterk genoeg om in je eigen tempo een etappe te koersen. Dat is precies wat onze renners nodig hebben om de Tour te voltooien en toch genoeg kracht over te houden om verder een goed seizoen te draaien.”
Hoe ze achter het geheim van ‘Sevie’ gaan komen is voor de meeste renners nog een raadsel, maar wie het vindt heeft goud in handen. Dat weet ook Addy Engels, die al enkele vruchteloze pogingen ondernam. Zo ging hij langs bij de huisarts waar Vansevenant al sinds zijn geboorte komt. De spreekwoordelijke Belgische gastvrijheid lijkt in Eernegem niet te bestaan; dokter Vandendicke smijt de deur dicht voor iedere onbekende. Een zoektocht door Vansevenants vuilnis leverde al even weinig resultaat op.
De potentiële opvolgers van Vansevenant denken overigens dat de Rode Lantaarn in 2009 geen troostprijs is, maar juist het uitgangspunt voor een uitstekende eindklassering. Wielerunie UCI jaagt op middelen waar je snéller van gaat fietsen, niet het Wimwondermiddel om in leven te blijven. Volgens dopingzondaar Bernard Kohl gebruikt maar liefst 90 procent van de renners vooral stimulerende middelen. Tegelijk worden de controlemechanismen steeds geavanceerder. “Als de UCI dit jaar eindelijk goed werk levert is het dus met de lanterne rouge mogelijk om een top-20 klassering te rijden, en geen hond die je controleert,” aldus een optimistische Addy Engels.
De tranen springen mij toch wel in de ogen als ik de herculische prestaties van Kenny van Hummel aanschouw, die te hand en tand zijn rode lantaarn verdedigt. Wat is die Addy stil..
Zijn verhaal is welliswaar oud, maar klopt w’el. Reeds begin jaren ’90 reed ik op mijn stadsfiets ‘s avonds met een op petroleum brandende stormlamp, bij wijze van fietsverlichting. Bij een ‘fiets-verlichtings-controle-fuik’ der plaatselijke hermandad, kon ik gewoon doorfietsen, terwijl pas na mijn passage een der dienders opmerkte, dat ik geen rood achterlicht had. Ergo: rode lantaarns worden al vele jaren niet of niet goed gecontroleerd.