Spijtgevoelens na het eten van een saucijzenbroodje: kom je er ooit vanaf?

‘Waarom heb ik dit rare broodje met ongedefinieerd vlees ook alweer gekocht?’

Veel mensen doen het wel eens, het eten van een lauw saucijzenbroodje op een treinstation, dat daar onder een warmtelamp ligt te zweten in een servetje. Maar wat begint als een slecht idee, eindigt vaak in een uitzichtloos bestaan waarin iedereen in wezen eenzaam is en niemand écht contact maakt met elkaar.

“Ik kan me niet meer herinneren waarom ik hier ooit aan begonnen ben, maar nu zit ik eraan vast”, vertelt een openhartige, naar vaag vlees ruikende Jeroen. Vertwijfeld kijkt hij naar het aangevreten snackje in zijn vettige vingers: “Moet ik nu de strijd aangaan en het helemaal eten? Of toch maar weggooien? Waarom komen mensen ‘s ochtends uit bed? Misschien had ik beter een frikandelbroodje kunnen nemen?”

Jeroen is niet de enige met spijt. “Iedereen die wel eens een saucijzenbroodje heeft gegeten, herkent het gevoel van spijt dat je een saucijzenbroodje hebt gegeten”, vertelt therapeute Maria Veenstra. Zij is dagelijks in gesprek met mensen die worstelen met zompig bladerdeeg. “Ik ben er om die mensen troost te bieden. Het is niet hun fout. Het probleem is dat we er als samenleving niet over praten, over saucijzenbroodjes. We zien het als iets viezigs en vets in een servetje, iets dat je vluchtig moet wegproppen in je mond om er vervolgens nooit met iemand over te praten. Daar gaat een mens vroeg of laat aan ten onder.”


Uw reactie telt. Juist nu.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gravatar

Mensen, leer nou toch eens dit motto te begrijpen:
‘Goed Vlees Vermaalt Men Niet!’

Hoed u voor alle onherkenbare troep onder namen als: gehakt, worst, hamburger, kipburger, frikandel, saucijs, …

Reageer
gravatar

De saucijzenbroodjes van de Aldi, die zijn pas lekker. Niks geen zompig bladerdeeg.

Je kunt ze ook nog lekker lang bewaren zodat je altijd een voorraadje in huis hebt.

Corrie.

Reageer
gravatar

Wat een watjes. En maar zeuren over zompig bladerdeeg. Nee, weet je wat pas echt een probleem is? Iets dat veel heftiger je bestaan als beschaafd en ontwikkeld individu bij de wortel aanpakt? Ik durf het nu, na vele jaren, best te zeggen. Dat is de gehaktstaaf uit de muur van een benzinestation. Dat snijdt er pas echt in. De verslaving is instant en funest. Steeds maar een halve tank voldoen, zodat je weer snel kunt. Hem opeten onder het rijden, vet orgasmisch druipend. Mosterd op je broek, onvermijdelijk.
Eat this … suacijzenbroodjeskleuters!

Reageer
gravatar

Dit komt mij helaas bekend voor. Het is ooit begonnen toen ik een Satékroket wilde, maar deze nog niet lauw was. Ik heb toen maar een gehaktstaaf genomen, omdat die wel al minimaal een half uur geacclimatiseerd was. Helaas heeft dat mijn culinaire leven voorgoed veranderd.