Argibald: Wennen


Uw reactie telt. Juist nu.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

gravatar

Mijn vrouw heeft al jaren last van een carpaal Tunnelsyndroom, haar tunnel wordt steeds smaller. Moet ze zich dan zorgen maken voor als het zover is ?

Reageer
gravatar

Ik heb een gespleten persoonlijkheid, ook zij zijn weer verdeeld.
Het is moeilijk om de neuzen dezelfde kant op te sturen. En we maken allemaal wel iets mee. We praten er onderling niet over.
Maar het lichaam maakt alles voor het zoveelste maal voor de eerste keer mee.

Reageer
gravatar

@4 Marg00tje

Nietus…… onze medewerkers keren dagelijks terug uit die tunnel, en die terugweg wordt steeds langer!

(waarmee ook duidelijk moge zijn dat ‘het licht aan het eind van de tunnel’ gewoon onze TBM is)

Reageer
gravatar

Heb het van mijn opa. Die had drie hartinfarcten en zodoende vertelde hij daarover. Het was hem 3 maal overkomen. Bij de vierde keer hebben we hem niet meer gehoord. Toen bleef het erg stil. Bleek ie echt dood te zijn.

Reageer
gravatar

Tja, dat is een vervelende ervaring. Juist omdat je dan weer moet afwachten wanneer je er weer in mag!

Voordeel is weer wel, als het je voor de tweede keer gebeurd, dat dat dan weer veel korter lijkt. Dat is altijd zo.

Reageer
gravatar

Volgende keer neem ik een leugendetector mee. Elke keer sturen ze me van het kastje naar de muur. Geeft niks, maar over 20 jaar wil ik een rollator die ik over 30 jaar niet nodig heb. En gps meegeven. Ga toch op enter drukken.

Reageer
gravatar

Lopen is toch al zo lastig als je dood bent. Waarschijnlijk is het dan maar het beste een doodlopende straat in te slaan. Soort zoekt soort, als het ware.

Reageer
gravatar

Weet ook niet welke kant je op moet lopen, van het licht af of juist er naar toe. Vroeger gaven ze je een paard of boot mee en iets te eten voor onderweg.

Reageer